Inspectie uit zorgen over staat ambulante ggz
2 reactiesHuisartsen en ggz-aanbieders moeten meer en beter informatie uitwisselen over ggz-patiënten die thuis zorg krijgen. Dat is een van de kritiekpunten van de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) op de ggz voor ambulante patiënten. De inspectie maakt zich ‘grote zorgen’ over de mate waarin mensen met chronische psychische aandoeningen de juiste zorg krijgen als ze thuis wonen.
De IGJ maakte in 2016 en 2017 een rondgang langs zorg- en hulpverleners uit ggz-instellingen, huisartsen, praktijkondersteuners-ggz en patiënten om in beeld te krijgen hoe de zorg thuis voor deze patiënten vorm krijgt. De inspectie trof geen situaties aan waar direct ingrijpen nodig was, maar de ggz voor ambulante patiënten stemt de IGJ wel zorgelijk, zo blijkt uit een rapport. De opbouw van zorg thuis in plaats van in instellingen voor ggz-patiënten met een chronische aandoening komt nog niet voldoende van de grond, aldus de inspectie.
Zo bestaat er tussen huisartsen en ggz-instellingen over en weer onduidelijkheid over het afbakenen van de taken. Volgens de IGJ moeten huisartsen en ggz-instellingen beter uitwisselen wat ze van elkaar verwachten, met name in crisissituaties. Maar ook over medicatiegebruik is meer afstemming nodig. Huisartsen hebben moeite met de versnipperde ggz-zorg, en zien zich geconfronteerd met een aanwas van nieuwe aanbieders met verschillend aanbod. Verder verschilt de invulling van de functie van een ggz-praktijkondersteuner per praktijk. Op- en afschalen tussen huisartsenzorg, en basis- of gespecialiseerde ggz-zorg verloopt door gebrekkige samenwerking ook nog niet soepel, aldus de IGJ.
Gemeenten, waar ggz-instellingen ook mee moeten samenwerken voor ambulante zorg, lijken zich nog niet voldoende bewust van hun verantwoordelijkheid. Daardoor kunnen patiënten die in een instelling uitbehandeld zijn, door gebrek aan woning of werk, niet naar huis. Het stagneren van de doorstroom heeft weer invloed op wachtlijsten. Ggz-aanbieders zeggen verder dat niet alle zorgverzekeraars bij hun inkoop genoeg rekening houden met ambulante zorg. Ook landelijk zijn er problemen zoals het personeelstekort.
De inspectie zal bij het toezicht de komende jaren letten op het tot stand komen van zorgnetwerken voor deze patiënten en of dat een positief effect heeft op de samenwerking.
Lees ook:-
Ilse Kleijne
Ilse Kleijne-Thoonsen (1974) is sinds 2016 journalist bij Medisch Contact, inmiddels met het vizier op onder andere opleiding, loopbaan en arbeidsmarkt. Is gefascineerd door zieke dokters en artsen die even minder succesvol durven te zijn. Kleijne werkte eerder als verslaggever voor regionale dagbladen en een energiekrant, en schreef voor MC over financiële en politieke artsenzaken.
Eijkelenboom
Psychiater, Maastricht
Geachte collega Duits,
Als psychiater werkzaam binnen een ambulant team (FACT) en voormalig psychiater van een gesloten afdeling en crisisdienst deel ik uw mening niet. De "psychiatrische instellingen met hun prachtige parken en meerder paviljoen...s" zijn al jaren verleden tijd en tevens ernstig stigmatiserend. Er zijn talrijke voorbeelden van patiënten die door sluiting van een verblijfsafdeling na vele jaren "weggestopt" te zijn hun autonomie terug winnen en een waardig relatief zelfstandig bestaan buiten de instelling hebben weten op te bouwen. Als patiënten relatieve rust wensen dan weten ze vaak zelf dat ze die niet binnen de instellingen moeten zoeken maar vinden ze deze bij beschermde woonvormen of zelfs in hun eigen woning waarbij ze aangevuld met woonbegeleiding, (vrijwilligers)werk en goede ambulante psychiatrische zorg een uitstekend leven kunnen leiden in de maatschappij samen met u en ik.
Ik deel uw mening wel dat ambulante zorg beter gefinancierd mag worden en had graag gezien dat de afbouw van klinische bedden ook hand in hand was gegaan met een opbouw van de ambulante psychiatrische zorg.
Op uw vraag : " Is deze patiënt er nu echt beter mee af? Of is dit een doorgeslagen hobby van beleidsmakers, politiek en mensen die eigenlijk te ver van de praktijk afstaan? " is wat mij betreft het antwoord volmondig JA, de patiënt is beter af, dat zeg ik als bij zijn patiënten betrokken psychiater.
W.J. Duits
bedrijfsarts, Houten
Wiens belang is het eigenlijk dat mensen, die met ernstige psychische klachten moeten leven, zogenaamd tussen de "normale mensen" moeten wonen? Zijn deze mensen niet veel meer gebaat bij een rustige afgebakende omgeving waar zij met zorg omringt zich... kunnen bewegen? Hierbij denk ik aan de psychiatrische instellingen met hun prachtige parken en meerder paviljoens. Als je geplaagd wordt door wanen of oversensitief bent voor prikkels, wordt je dan gelukkiger in een "normale woonwijk"? Het is te voorspellen geweest dat de ambulante zorg niet op orde zou kunnen komen. Er is, voordat dit werd besloten om patiënten thuis ambulant te begeleiden, al een personeelsgebrek in de GGZ.
Het ambulant begeleiden van patiënten die verspreid wonen over een stad, vergt veel reistijd, laten we voor het gemak even een 15 minuten nemen tussen 2 cliënten. Die tijd is wel "weg", niet meer beschikbaar voor de zorg. Dus om evenveel mensen te kunnen bedienen heb je tenminste 25% meer personeel nodig, uitgaande voor het gemak van een uur behandeling per cliënt. Personeel is het duurste productiemiddel dat we hebben. Dus als we de psychiatrische zorg ambulant willen organiseren, dan zal er tenminste 25% personeel extra nodig zijn en dus ook een hoger budget.
Men heeft dus vanaf het begin al kunnen weten dat het ambulant maken van de zorg niet goedkoper is, het is per definitie veel duurder. Dan heb ik ook nog mijn vraagtekens bij het geluk van de patiënt? Is deze patiënt er nu echt beter mee af? Of is dit een doorgeslagen hobby van beleidsmakers, politiek en mensen die eigenlijk te ver van de praktijk afstaan?