Informed consent

De overwegingen in de uitspraak van het Centraal Tuchtcollege over informed consent (MC 46/2004: 1837) roepen vragen op. Er wordt gesteld dat een medebehandelaar in principe zelf informed consent van een patiënt moet verkrijgen. Iedereen zal die overweging kunnen en willen aanvaarden.

Het proces handelde om de vraag of een anesthesioloog zelf een uitgebreid onderzoek moet verrichten als hij als medebehandelaar optreedt voor een neurologische patiënt met uitstralende pijn naar de benen of dat hij mag varen op het onderzoek van de hoofdbehandelaar (een neuroloog).

Dat uitgangspunt leidt tot de overweging dat in principe bij elke patiënt die een lumbale punctie (anesthesie) moet ondergaan voor een (operatieve) ingreep of onderzoek, daaraan voorafgaand een nader (uitgebreid) onderzoek van de rug dient te geschieden. Wat is daartoe nodig als de medebehandelaar (bijvoorbeeld een anesthesioloog die 1000 lumbale anesthesieën per jaar aanlegt) op grond van gedegen onderzoek zich verantwoord moet ‘indekken’ voor het informed consent? Rugfoto’s in vier richtlijnen, CT-scans, IMR of planigrafie et cetra alvorens hij juridisch eventuele problemen kan uitsluiten en tot consent kan komen? De technologie zal dan zeker de ‘skill’ gaan overheersen.

Het College stelt dat voor de toekomst de kans op de beoogde serieuze complicatie als bekend wordt verondersteld en dat dus een uitgebreid diagnostisch traject moet worden doorlopen om een onvoorziene complicatie te voorkomen (totdat er weer een zeldzaam probleem wordt ontdekt).

Wat is ‘gedegen onderzoek’ en wanneer is consent ‘verantwoord’? Waar gaat dat heen? Het gewraakte voorbeeld is bijna voor elk specialisme met voorbeelden uit te breiden. Staan de leden van het Centraal Tuchtcollege nog wel met beide benen op de grond of zoeken zij meer tuchtzaken?

Ambt Delden, november 2004

Dr. H. Reynders, chirurg n.p.