Indicatiesteller bij het RIO

Yvonne Walraven is indicatiesteller in Roermond bij het Regionaal Indicatieorgaan (RIO) Midden-Limburg. Is er over een hulpvraag meer medische informatie nodig, dan overlegt ze met de RIO-arts.

Hoe ziet uw werkdag eruit?
‘Per dag krijg ik drie, maximaal vier aanvragen van mensen: voor een verpleeghuis, thuiszorg, verzorgingshuis, aanleunwoning of revalidatie. In de toekomst volgt uitbreiding tot de gehele AWBZ-zorg. Ik breng de zorgbehoefte in kaart en stel een indicatierapport op voor de zorgverlener. Voorheen werkte ik als HBO-verpleegkundige bij de thuiszorg. Het werk als indicatiesteller is gevarieerder, maar complexer: soms zitten er verschillende soorten hulpverlening in één vraag. We noemen het weleens Rennen In Opdracht (RIO). Ook ben ik achterwacht. Dit betekent ingaan op alle acute-hulpvragen: hospice- en spoedgevallen die binnen 48 werkuren geïndiceerd moeten zijn.’

Wanneer is overleg met de arts nodig?

‘Alle contacten met huisartsen en specialisten gaan in principe via de RIO-arts; ik mag niet zomaar een arts consulteren. Soms kan de RIO-arts de beperkingen van een patiënt aangeven en daarmee de mogelijkheden van revalidatie schetsen. Is er een patiënt met een spieraandoening waarvan ik niets weet, dan kan de RIO-arts contact opnemen met de huisarts of een specialist. Hetzelfde geldt voor de whiplashpatiënt die zegt dat hij helemaal niets meer kan. Hiervoor moet de patiënt wel schriftelijke toestemming geven. Verduidelijking van psychogeriatrische problematiek is een andere reden om de RIO-arts te raadplegen. Of een demente patiënt vóór opname in het verpleeghuis nog een aantal jaren naar het verzorgingshuis kan, hangt immers af van de prognose. Soms is een screening nodig om vast te stellen of er echt sprake is van dementie. Ook bij geschillen overleg ik met de RIO-arts.’

Welke problemen doen zich voor?

‘Onenigheid kan ontstaan doordat wij onafhankelijk indiceren. Een mooie casus in dit geval is het oudere echtpaar met relatieproblemen. De vrouw is geslagen door haar echtgenoot van 80 jaar; zij wil hem in het verzorgingshuis hebben. De huisarts wordt iedere week met haar geconfronteerd en belaagd door de familie. Hij ‘indiceert’ een opname in een logeerkamer, terwijl ik er met veel meer afstand naar kijk en de situatie zo neutraal mogelijk in kaart breng. Een logeerkamer is nu eenmaal niet bedoeld om relatieproblemen op te lossen. De arts voelt zich dan erg onmachtig - heel menselijk. Ook hebben huisartsen er moeite mee dat het RIO niet indiceert voor wachtlijsten. Zij denken: wat heb ik aan de indicatie als de hulp niet is te leveren? Maar wij zijn niet de uitvoerder: dit is een zaak van de zorgaanbieders.’ << IN