Laatste nieuws
Blog

In hart en nieren

Plaats een reactie

Op een zomerse avond op het terras ontmoet ik een groep vrienden die ik nooit meer zal vergeten. Het zijn David, Taurai en Rewien. Zij vertellen mij dat ze elkaar hebben ontmoet op de dialyseafdeling, waar ze ieder al jaren driemaal per week komen. Taurai sinds enkele maanden niet meer, omdat hij een transplantatie heeft ondergaan. Maar de nieuwe nier heeft niet plaatsgemaakt voor nieuwe vrienden. Hij vertelt mij hoe zijn leven veranderd is; zijn werkzaamheden bij de VVE-raad heeft hij ingeruild voor een rol in de patiëntenraad en zijn huidige hobby is toegespitst op het maken van heerlijke, tevens zoutarme, gerechten. Zijn ogen fonkelen en zijn stem wordt hoger wanneer hij spreekt over zijn favoriet, de Japanse keuken, terwijl zijn vriendin stilzwijgend en glimlachend toekijkt. Wat moet zij een engelengeduld hebben, denk ik, terwijl ik naar haar teruglach.

Tegenover Taurai zit David. Een reiziger, die voorbestemd was op het podium te staan. Pas heeft hij zijn debuutoptreden als poëet gehad. Pijn hoor ik in zijn stem, wanneer hij praat over zijn leven toen hij nog niet hoefde te dialyseren. Toen hij vrij was en in Engeland woonde. Toen hij teksten schreef waarvan hij niet wist dat ze nu, twintig jaar later, zo sterk tot hem zouden spreken. Zijn reislustigheid heeft hem, ondanks zijn ziekte, niet verlaten. Zijn laatste reis was naar India, een land waar de hygiëne voor velen te wensen overlaat. Tegen advies in, is hij toch gegaan en heeft hij zich in India laten dialyseren.

Hier werkt hij voor een antidiscriminatieorganisatie, omdat hij het zo belangrijk vindt om contact te maken en mensen te verbinden. Ik denk dat hij, behalve voor op het podium staan, ook voor zijn verbindende rol voorbestemd was. Want naast hem zit Rewien. De meest gesloten en wel vijftien jaar jongere van het stel.

‘Een jaar lang heeft David geprobeerd om die muur om me heen kapot te maken’, vertelt hij lachend na een glas wodka. Rewien vindt moeilijk aansluiting bij zijn leeftijdgenoten.

‘Ze snappen mij niet en maken zich druk om gekke dingen.’ Hij was nog maar 12 toen hij ziek werd. Geboren om te voetballen, met het vermogen om te scoren. Nu scoort hij met dammen. Nog nooit hebben zijn vrienden van hem gewonnen en heel zelfverzekerd daagt hij mij uit voor een potje damspel.

Aandachtig luister ik naar elk van hun verhalen. Over hun reizen, hun leven voordat ze nierpatiënt werden, hun dromen en hun onzekerheden.

‘Het wordt nu tijd dat hij me gaat verlaten’, zegt Rewien terwijl hij David op zijn schouder klopt. Taurai buigt zijn hoofd en ook David zwijgt. Net alsof de gehoopte transplantatie, waar Rewien op doelt, een gevoel van schuld bij hen oproept. Rewien zal die kans niet krijgen, weten ze alle drie.

Nog nooit heb ik zulke sterke vriendschap en loyaliteit gevoeld bij een stel vreemdelingen. Nog nooit heb ik stilgestaan bij het feit dat zulke vriendschappen in het ziekenhuis kunnen ontstaan. Nergens anders hadden deze mannen ooit met elkaar gesproken of elkaar getroffen, maar in het ziekenhuis zagen ze elkaar vaker dan hun familie. Van de verminkende shunt in het lichaam tot de verminderde kwaliteit van leven hebben gemaakt dat ze onvoorwaardelijk met elkaar verbonden zijn, in hart en nieren.

Taurai heeft heerlijke recepten voor mensen met een zoutarm dieet, die je kunt terugvinden op fijnproever.com of op YouTube onder de naam Fijnproever.

  • Güler Karaca

    Güler Karaca is volwassenenpsychiater. Namen van patiënten die mogelijk voorkomen in haar blogs zijn gefingeerd en hun privacy is gewaarborgd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.