Ik ga commercieel

Jarenlang vond ik marktwerking voor de ggz schadelijk, maar ik ga het nu omarmen. Je moet met je tijd meegaan. Met trots presenteer ik mijn bedrijfsplan.

Naam: Client Centraal

Geheime codenaam: Gebakken lucht. Krenten uit de pap.

Doelgroep: Mensen met een net begonnen, niet complexe, milde depressie, zonder suïcidaliteit of comorbiditeit. Volgens de DSM mag je al na twee weken van een depressie spreken, maar eerder aanmelden mag ook.   

Rationale: Een aanzienlijk deel van de milde depressies geneest spontaan in de eerste drie tot zes maanden. Nu verdient niemand daar iets aan. Door mensen heel snel te zien kunnen we spontane genezing presenteren en laten betalen als het succes van onze behandeling.

Aanmelding: Altijd, dag en nacht en ook in het weekend telefonisch, per e-mail, of whatsapp. Wij regelen de verwijzing met de huisarts, tenzij deze liever zelf verwijst. Dan verwijzen we patiënt eerst terug.

Intake: Zodra de verwijzing binnen is is er een gesprek met gz-psycholoog en basispsycholoog. Psychiater erbij is optioneel, afhankelijk van voorkeur van patiënt. Gz-psycholoog is regiebehandelaar. Basispsycholoog (goedkoop) doet de meeste contacten. De psychiater is uitsluitend voor de bühne, want depressies, waarvoor een psychiater echt nodig is, zijn te complex.

Bereikbaarheid: Binnen kantoor- en avonduren. Daarbuiten alleen voor aanmeldingen. Bij crises buiten openingstijden verwijzen we naar de huisartsenpost. Gebeurt dit meer dan één keer, dan treedt Protocol Complex in werking.

Protocol Complex: Bezorgd en vriendelijk met patiënt bespreken dat zijn problematiek complex is en behandeling verdient bij een gespecialiseerd centrum. Daarvoor verwijzen we terug naar de huisarts. Bij slechte ROM- en tevredenheidscores maken we de inschrijving ongedaan.

Behandeling: Omdat we bouwen op het spontane herstel maakt het niet uit welke behandeling we inzetten. Inhoudelijk is het lucht, maar we verpakken het in een zeer luxe verpakking. We noemen het verwenzorg. (Even checken of dit wel goed valt bij de verzekering). Een uiterst klantvriendelijke benadering door alle medewerkers van hoog tot laag. Denk aan Cool Blue. Tevens een scala aan wellness naar het Duitse Kurort-model.

Evaluaties: Vlak voor de 801 en de 1801 minuten. Dit zijn de dbc-grenzen. Door de evaluatie dan te plannen gaan we wel over de tariefgrens, maar zo min mogelijk. Omdat we mensen veel zien zal de 1801 minuten altijd wel worden bereikt. Meestal zullen we het daarbij laten. Als de patiënt dan nog niet spontaan is opgeknapt dan volgen we het Protocol Complex. Wij kunnen zo goede sier maken met onze korte behandelduur.  

Verantwoording: Het regelmatig invullen van ROM, cliënttevredenheidsmetingen en beoordelingen op Zorgkaart wordt op een uiterst cliëntvriendelijke manier aangeboden. We vullen het samen in met de cliënt en bespreken het uitvoerig. Elke keer na invulling krijgt patiënt een leuke attentie. Mochten de scores onverhoeds tegenvallen dan treedt het Protocol Complex in werking.

Resultaat: Door mee te liften op het spontane herstel, door mensen snel en direct te zien, door alleen milde depressie te ‘behandelen’ en door mensen in de watten te leggen zullen onze Delta-T- en tevredenheidscores de pan uit rijzen.

Marketing: Client Centraal. Daar knap je (van) op! Zonder medicatie gegarandeerd herstellen van je depressie binnen drie maanden. Behandeling door ervaringsdeskundigen. Wij weten zelf wat een depressie is en hoe je het kunt overwinnen. Het verplichte eigen risico betalen wij voor je. 

Gebouw: Luxueus, maar vriendelijker dan een advocatenkantoor. Veel gadgets, gratis fitnessruimte, dicht bij het station, voldoende parkeerruimte en dicht bij het centrum. Gratis parkeren zolang iemand bij ons in behandeling is, ook op dagen zonder afspraak.

Resultaat: Succes verzekerd. Patiënt tevreden. Huisarts tevreden. Zorgverzekeraar tevreden. Wij tevreden. Eén minpuntje. De zorg wordt onnodig duurder. Maar ja. Je kunt niet alles hebben.   

Disclaimer: Dit blog dient serieus opgevat te worden in die zin dat ik me zorgen maak. Niet serieus is dat ik zo’n polikliniek zal oprichten. Natuurlijk is het voorbeeld overdreven, maar de gevaren van  cliëntselectie, mooie sier maken met dingen die niks met zorg te maken hebben en geen maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen lijken me griezelig reëel. Ik laat me graag corrigeren.

Binnenkort meer: Hoe moet het nou met de ggz?