Laatste nieuws
De balans

‘Iedereen ontmoedigde me om arts te worden’

7 reacties
Kees van de Veen
Kees van de Veen

Als 8-jarige ontvluchtte Darbaz Abbas Irak. Hoewel hij twintig jaar lang niet wist of hij in Nederland mocht blijven, stroomde hij van het vmbo door naar de studie geneeskunde.

Leeftijd: 31

Werk: anios afdeling Heelkunde, 46 uur per week

Persoonlijk: woont samen met Valesca Wangsawirana (27), apotheker in het Medisch Centrum Leeuwarden

Gevlucht

‘Toen ik 8 jaar was vluchtten mijn ouders met mij en mijn broertje en zussen uit Irak. Na een lange en gevaarlijke zwerftocht door Europa belandden we in Nederland. Mijn ouders hebben veel opgegeven om ons een veiligere toekomst te geven. Maar meer dan twintig jaar lang bleef onze toekomst onzeker. We verbleven jarenlang in asielzoekerscentra en uiteindelijk in een woning voor asielzoekers in Grijpskerk. Maar een verblijfsvergunning kregen we niet en een tijd lang waren we zelfs uitgeprocedeerd. Dat was een angstige tijd; we konden iedere dag worden opgepakt en uitgezet. Pas in 2009 kregen we een tijdelijke verblijfsvergunning dankzij een pardon. En sinds een jaar heb ik een Nederlands paspoort.’

Volhardend

‘Veel schoolervaring had ik niet toen ik op mijn negende naar school ging op Ameland. Het duurde een paar jaar voordat ik de Nederlandse taal onder de knie had. Pas in groep 7 en 8 kon ik voldoende meekomen om de lesstof te begrijpen. Ik werd heel lang laag ingeschat door al mijn docenten, ging naar het vmbo en deed daarna mbo-verpleegkunde. Als je mbo doet, denken mensen dat je daar hoort. Mijn droom was arts worden, maar iedereen probeerde me te ontmoedigen. Ze vonden mbo al heel knap en zeiden dat hbo-verpleegkunde veel te moeilijk zou zijn voor me. Geen van de docenten zei: laten we eens kijken hoe je dat kunt bereiken. Ik ben blij dat ik – op dit punt – koppig was en nooit naar anderen heb geluisterd.’

Werken

‘Toen ik hbo-v had afgerond ben ik cursussen gaan doen om uiteindelijk via zijinstroom te kunnen beginnen met de opleiding geneeskunde in Groningen. Omdat ik de Nederlandse nationaliteit niet had, moest ik de studie zelf betalen – deels met financiële steun van het UAF. Ik studeerde en werkte zeven dagen per week van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. In de weekenden werkte ik als verpleegkundige – ook toen ik coassistent was. En ik verdiende bij door klussen te doen voor het bedrijf van mijn zus. Gelukkig mócht ik inmiddels werken; want dat mag niet als je geen verblijfsvergunning hebt. In februari 2018 ben ik afgestudeerd. Ik werk nu fulltime als anios in het UMCG en hoop de opleiding chirurgie te kunnen gaan doen. Ik hoop dat mijn leeftijd geen roet in het eten zal gooien.’

Ontspanning

‘Ik ben eraan gewend geraakt ál mijn tijd efficiënt in te delen. Ieder moment van de dag grijp ik aan om te werken of kennis op te doen. Ik sta mezelf geen dooie momenten toe. En als er een gaatje is, ga ik iets leuks doen met mijn vriendin, die apotheker is en het gelukkig óók heel druk heeft. We maken een wandeling, gaan naar het theater of de bioscoop. Zelf ontspan ik als ik teken – maar daar kom ik te weinig aan toe. Ik loop een keer per week hard en zou dat vaker willen doen.’

Balans?

‘Nu ik ben afgestudeerd, heb ik drie van de vier weekenden vrij. Opeens kom ik ook echt aan vrije tijd toe. Ik voel me perfect in balans.’

De balans portretteert artsen en hun drukke leven. Hoe combineren zij werk en privé? Heeft u hierover zelf een verhaal dat het vertellen waard is? Mail dan naar redactie@medischcontact.nl.
lees ook: Download dit artikel (pdf)
De balans
  • Simone Paauw

    Simone Paauw deed de deeltijdopleiding journalistiek in Tilburg en werkt sinds 2008 als journalist bij Medisch Contact. Ze interviewt het liefst de ‘gewone arts’ met een bijzonder verhaal, bijvoorbeeld voor de rubriek Het Portret.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Hanna Vos-Niël

    , Amsterdam

    Het verhaal van Darbaz Abbas in de rubriek De Balans in MC no. 47 is indrukwekkend.
    Als iemand zoveel moeite wil doen om zijn doel te bereiken verdient hij alle mogelijke hulp. Gelukkig kreeg hij die voor een deel via het UAF.
    Maar er zijn meer ma...nieren om steun te bieden. Sinds enkele jaren werk ik als vrijwilliger via het buro 'Taalmeesterschap' in Amsterdam met buitenlandse studenten, of met buitenlandse artsen die in ons land opnieuw artsexamen moeten doen. Meestal komen de leerlingen voor individuele lessen bij mij thuis.
    Behalve aan taal, besteden we veel aandacht aan communicatie en presentatie, en praten we over kultuurverschillen, meestal gerelateerd aan medische onderwerpen uit artikelen, bijvoorbeeld uit MC, dagbladen etc. Maar ook oefenen we met rollenspel n.a.v. een casus. Door onze gemeenschappelijke passie voor het vak is het gemakkelijk een goed contact te krijgen.
    Het is echt een win-win situatie: tevreden leerlingen en voor mij als gepensioneerd arts een mooie manier om enigszins bij te blijven bij de opleiding en buitenlandse collega's te leren kennen van heel verschillende achtergrond.

  • GJ Bonte

    Neuroloog, Dalfsen

    Godallemachtig!

    Ik zit hier in Bayern en zie mensen met soortgelijke verhalen uit Kazachstan, Ukraine en Roemenië en zo nog wat landen waar het er niet zo goed voorstaat, hun stinkende best doen om èn de taal te leren, èn het vak onder de knie te... krijgen...

    Petje af, en een hele diepe buiging!

  • Jeanny

    Huisarts, Nijmegen

    Petje af voor je doorzettingsvermogen en veel succes met je verdere loopbaan. Het moet nu toch onderhand eens afgelopen zijn om mensen die uit een ander land komen en in eerste instantie minder goed Nederlands spreken, lager in te schatten en te denk...en dat ze minder slim zijn dan autochtonen. We zijn erg hardleers helaas.

  • Jedidja Fortuijn

    Aios psychiatrie , Haarlem

    Beste Darbaz, wat een mooi voorbeeld van doorzettingsvermogen. Ik wens je veel succes en hoop dat dit interview als een soort open sollicitatie je de juiste opleidingsplek bezorgd :)

  • Winnand arents

    Medisch adviseur, Beek Ubbergen

    Met alle respect:
    Zo een voorgeschiedenis in de kinderjaren vol moed en jarenlang vechtlust om zelf te moeten overleven. Nu onmiddellijk de opleiding tot chirurg gaan volgen. Deze artsen worden de beste chirurgen, die weten hoe je alles op alles moe...t zetten om voortaan levens van anderen te redden.
    .

  • Karim

    , huisarts

    Helaas heb ik - in NL geboren uit Marokkaanse ouders - dezelfde ervaringen, ondanks mijn betere cito score (dan de meeste van mijn autochtone klasgenoten) moest ik samen met mij allochtone klasgenoten gewoon naar de vmbo/mavo...via de havo en vervolg...ens vwo me tegen de stroming in naar boven moeten werken... de eerste 2 diploma's stond ik eenzaam ver als nummer 1, vwo (in 1 jaar gedaan) gemiddeld boven de 8 dus ik kon zonder loting geneeskunde gaan studeren.... ik weet bijvoorbeeld nog heel goed dat toen ik na de havo naar de vwo wilde, ik door een groot deel van de schoolleiding werd tegengewerkt, de uitspraak dat ik zo ja 6 jaar 'wel erg bij het meubilair begon te horen' is mij erg bijgebleven...en zo waren er nog zo'n 10 voorvallen waarbij ik grote kans liep om dan maar af te haken.

  • E.J. Hollebrandse

    kj-psychiater, 's-Gravenhage

    Een levensverhaal in notendop!
    De aanhouder wint. Petje af!

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.