Hoe ver reikt de vrijheid van meningsuiting van een arts in het publieke debat?

Ik ben niet overtuigd door collega Fenema’s verdediging. Een ‘nom de plume’ aannemen is een in het verleden door columnisten veel gekozen oplossing om dingen te kunnen zeggen die prikkelen. Een foto bij volgende uitdagende publicaties kan dan niet me...er. Meer lezen Minder lezen

Deel II. Een tweede punt is dat het wellicht niet toevallig is dat juist iemand als Van Fenema, die met haar meningen in de wat 'post-progressieve' hoek zit, wordt gevraagd in het vermeende belang van de patiënt in te binden. Wat vindt Kleijweg bijvo...orbeeld van openlijk islamitische artsen, die zich kennelijk committeren aan o.m. de letterlijke tekst van een boek waarin om de paar soera's wordt opgeroepen tot haat en geweld tegen joden en kafirs (https://www.thereligionofpeace.com/pages/quran/violence.aspx)? Of van openlijk homoseksuele artsen, die bij sommige patiënten morele smetvrees of microbiologische smetvrees (AIDS) oproepen? Of van Artsen zonder Grenzen, die oproepen tot een asielbeleid dat in de ogen van sommige patiënten uiteindelijk onverenigbaar zal blijken te zijn met een goede toekomst voor hun kinderen in Nederland? Moeten al deze artsen op hun tong bijten en hun identiteit verloochenen in het belang van de patiënt? Het gaat er hier evident niet om hoe terecht dit alles is, maar wel om het inzicht dat artsen er zoals alle mensen groot belang bij hebben hun mening te kunnen geven, en dat dit niet alleen geldt voor artsen in één van de diverse bubbels in de maatschappij. Meer lezen Minder lezen

In Nederland gunnen we geregeld asiel aan mensen die in een dictatuur hun mening gaven en daardoor in de problemen (dreigen te) komen. We vinden het daarbij volstrekt ongepast mensen te vragen in die dictatuur gewoon hun mening voor zich te houden, e...n daarmee te voorkomen dat ze vervolgens moeten vluchten en onze verantwoordelijkheid worden. Kennelijk achten we een leven waarin iemand op zijn of haar tong moet bijten zó onleefbaar dat we dit niet van een mens mogen vragen of verwachten. De vraag in deze discussie is nu of we van artsen mogen verwachten dat ze hun mening niet openbaar maken, en zich daarmee een beperking moeten opleggen die we van sommige asielzoekers teveel gevraagd vinden. Dat zou namelijk, zoals Manon Kleijweg betoogt, in het belang zijn van sommige patiënten. Dat vermeende (maar nog nader te onderbouwen) belang weegt echter niet automatisch zwaarder dan het belang dat artsen als Esther van Fenema hebben bij het uiten van hun sterk gevoelde opinies. Dat zou eerst door Kleijweg onderbouwd moeten worden met een beredeneerde afweging van de waarden die in het spel zijn. Vervolg zie deel II. Meer lezen Minder lezen

Ik lees de post online niet en heb ook de columns die Van Fenema hier schrijft niet gelezen. De citaten die Manon Kleijweg aanhaalt zijn weinig verheffend en ik deel Manons mening dat je van een psychiater extra voorzichtigheid mag verwachten en je i...n het openbaar domein niet grof of stigmatiserend moet zijn over mensen met een bepaalde achtergrond of mening ( ook het als psychiater PVV bashen waar Menno Oosterhoff in zijn reactie over schrijft, vind ik een grens over)
Wat ik echter schokkend vind,, is dat collega’s van Kleijweg haar menen te moeten waarachuwen om de discussie aan te gaan met een “machtig opiniemaker.” Zijn we in onze beschaving al zover gezonken en zijn de resten democratie al zo ver verdampt dat de gefundeerde mening van een individu zonder publicitaire “macht” niet meer gehoord wordt?
En, hierbij aansluitend, hoe onwenselijk is het dat columnisten expliciet als psychiater schrijven, wanneer zij het over maatschappelijke onderwerpen hebben? Voor de leek wekt dit de indruk alsof er een deskundige aan het woord is, terwijl we als psychiater natuurlijk helemaal niet deskundig zijn op het gebied van socioculturele ontwikkelingen. Pseudopsychologische reflecties over veranderde verhoudingen tussen de sexes of tussen culturen zijn leuk voor de borreltafel.

Meer lezen Minder lezen