Het verhaal van de patiënt
Plaats een reactieIn 1975 begon Frans Derksen ‘als een van de laatsten’ met de klassieke opleiding tot huisarts: een coschap van een maand in de huisartsenpraktijk. Dit jaar ging de Doetinchemse huisarts met pensioen, maar niet zonder collega’s deelgenoot te willen maken van zijn visie op het vak en zijn ervaringen via zijn boekje Empathie, bestaat ze nog?.
Met behulp van het gedachtegoed van een aantal door hem bewonderde filosofen geeft Derksen een schets van de wereld waarin de huisarts functioneert: wankel, onzeker, weinig duurzaam. Wie is de slimste en wie heeft de minste scrupules, dat lijkt de leidraad van het moderne leven. Juist in zo’n samenleving wreekt zich volgens hem een dominante oriëntatie op ziekte, genezing en efficiënte zorg en de ‘stiefmoederlijke bedeling van de patiënten op het gebied van persoonlijke aandacht’.
Dat komt onder meer doordat zowel patiënt als arts aan eenzelfde euvel lijdt: het onvermogen om eindigheid en verlies anders dan technisch-instrumenteel tegemoet te treden. Derksen ontwaart vooral angst voor emoties. Maar dat kan natuurlijk nooit helemaal de verklaring zijn voor wie beseft dat juist nu vaak hevig en collectief wordt getreurd om verlies na een ramp, ‘zinloos geweld’ of het overlijden van een bekende Nederlander.
Derksen is bezorgd over het tekort aan aandacht voor het psychosociale aspect in de huisartsenzorg. Zo dreigt ook het belang van ‘het verhaal van de patiënt’ op de achtergrond te raken. Er klinkt duidelijk spijt door in zijn betoog als hij vertelt dat hij aanvankelijk als huisarts werd overspoeld door allerlei biomedische en praktische zaken en daardoor te laat begon met het ontwikkelen van ‘een empathische grondhouding’ en ‘empathische gesprekstechieken’.
Een handvol casus die Derksen steeds van commentaar voorziet, moet het belang van empathie illustreren. Dat lukt heel aardig en levert bovendien een sympathiek boek op. HM
Rubriek Scoop
- Er zijn nog geen reacties