Het verdrongen gevoel

Vanochtend herlas ik het artikel van P. Leguit in Medisch Contact (MC 22/2007: 955). Net als de eerste keer raakte het me opnieuw erg. Voor­namelijk door het relaas dat zo enorm herkenbaar is voor andere werkers in de gezondheidszorg. Ik verwacht dat hij er veel collega’s en lotgenoten een groot plezier mee heeft gedaan.

Zelf ben ik drie jaar geleden, op mijn 61ste, met de actieve praktijk gestopt. Niet zozeer omdat ik minder plezier had in mijn werk, maar vooral door de wens meer te genieten van andere aangename dingen die het leven biedt. Ik was op dat moment ruim 25 jaar kno-arts geweest in het Deventer Ziekenhuis: een luxebeslissing dus.

Het gevoel dat Leguit zo treffend beschrijft, ken ik echter ook heel goed. Ik heb vele jaren geparticipeerd in een goedgeorganiseerd oncolo­gisch hals-hoofdteam en deed voor de kno de oncologische chirurgie. De wens om meer tijd en aandacht te schenken aan de oncologische patiënt, was ook daar permanent aanwezig. Maar niet in die mate die ik bij Leguit proefde. Bovendien betrof het een dusdanig gering gedeelte van mijn dagelijks functioneren, dat het mijn plezier in de beroepsuitoefening nauwelijks beïnvloedde. Iets, dat ik van de toenemende bureaucratisering en de verandering in gezondheidszorg in het algemeen beslist niet kan zeggen. Ik heb de vergadertempel - zoals ik de laatste jaren het ziekenhuis heb gekarakteriseerd - altijd verfoeid.

Diepenveen, juni 2007

Jaap Pasmooij, voormalig kno-arts