Het uur van het violet

Het uur van het violet, Katie Roiphie, Hollands Diep, 300 blz., 19,99 euro.

bestel direct

Er zijn veel boeken over sterfbedden verschenen, dus nieuw is het idee van Katie Roiphe om zo’n verhaal te schrijven niet. Haar fascinatie voor het thema wortelt in haar eigen jeugd, toen zij als 12-jarige op het randje van de dood lag. In Het uur van het violet beschrijft zij de sterfbedden van Susan Sontag, Sigmund Freud, John Updike, Dylan Thomas en Maurice Sendak in het licht van hun leven en werk. Daarvoor heeft zij uiteraard de biografische literatuur gelezen en in enkele gevallen met nabestaanden gesproken. Ook sprak zij met een nog levende auteur, James Salter, die toen 90 jaar was en niet lang daarna plotseling overleed.

Tot twee keer toe gebruikt Katie Roiphe in de vertaling het woord ‘stofkam’ om aan te geven hoe intensief zij zich heeft beziggehouden met de personen in kwestie. Dat schept verwachtingen, zoals ook op de achterflap, waar sprake is van ‘verrassende en intieme onthullingen’. Worden deze verwachtingen ingelost? Ik vrees van niet. Nu had ik dat persoonlijk niet verwacht bij Sigmund Freud en Susan Sontag, waar ik redelijk veel over weet, en ook niet over de mij niet onbekende John Updike en Dylan Thomas. Maar na lezing van de hoofdstukken die gewijd zijn aan Maurice Sendak en James Salter, voor mij onbekend gebied, bleef ik niet erg veel wijzer achter. De hak-op-de-takstijl is daar mede debet aan, maar ook het onvermogen van de schrijfster om een geliefde auteur te introduceren aan een onwetend publiek. Katie Roiphe geeft sterk de indruk een punt te willen maken met haar verhalen over deze sterfbedden, maar welk punt ontgaat mij eerlijk gezegd. Blijft over een anekdotisch boek dat makkelijk leesbaar is. Arko Oderwald