Het prachtige doktersvak is niet meer van ons
Externe partijen zadelen artsen op met een berg bureaucratische onzin
47 reacties
Huisarts Arjen Göbel ziet bij zichzelf en zijn collega’s het werkplezier teloorgaan, omdat verzekeraars, managers en overheid hen overladen met nutteloze projecten en vergaderingen. Hij hoopt op een tegenbeweging, want op deze manier wordt het vak uitgekleed en is de lol eraf.
‘Jongens, er komt veel op ons af en we moeten echt meedoen, anders missen we de boot’, is een zin die we al vele jaren horen tijdens regionale huisartsvergaderingen. Want in de zorg worden voortdurend dingen veranderd waar we als huisartsen op moeten inspelen. We stemmen daarom in met plannen die door anderen zijn bedacht. Ergens nee tegen zeggen is niet onze eerste natuur. Daardoor zijn we de afgelopen jaren overspoeld geraakt met bijzaken die ons steeds meer van de patiëntenzorg afhouden. Want omdat ministers, verzekeraars en managers organisatorische stenen verleggen in onze rivier, moeten we onze zwemtechniek keer op keer aanpassen. En dat begint zijn sporen na te laten.
Vermoeide beroepsgroep
Door die verandercultuur zijn ook wij veranderd. Als ik eerlijk ben in een ietwat kleurloze en vermoeide beroepsgroep van huisartsen die hun bezieling nog maar moeilijk vorm kunnen geven omdat ze zich onder hoge tijdsdruk voortbewegen van de ene vergadering naar de andere. In mijn opleidingstijd in 1998 was dat heel anders. Er waren weinig maar wel levendige huisartsbijeenkomsten – lokaal, regionaal of landelijk – met onpolitieke collega’s die op heerlijk ongeorganiseerde manier discussieerden over onderwerpen die ertoe deden. Deze dokters hadden een mening en durfden die van de daken te schreeuwen. Nu zie ik collega’s aan lange vergadertafels op hun iPad kijken naar door verzekeraars geluxeerde agendapunten en hebben we het over wijksamenwerkingsverbanden, veranderprocessen en resultaatdoelstellingen. Bureaucratische onderwerpen die niets te maken hebben met ons werk. Als iemand met lichte stemverheffing ertegenin gaat, roept een ander dat een welles-nietesdiscussie dreigt te ontstaan. Omdat we zo keurig discussiëren binnen de lijntjes lijken we bereid het ene na het andere door anderen bedachte plan te omarmen, maar off the record is iedereen het behoorlijk zat.
Het kost veel tijd en geld, lost niets op en voorziet nauwelijks in een behoefte
Trojaanse paarden
We werken al tien jaar mee aan een politieke zorgagenda, waarbij belanghebbende externe partijen verwijzen naar onze kernwaarden (persoonsgericht, medisch-generalistisch, continu en gezamenlijk), als een kapstok waar ze van alles aan kunnen ophangen. Zodoende zijn de afgelopen jaren vele nieuwe taken als Trojaanse paarden ons domein binnen gegaloppeerd, waar we nooit meer van afkomen. En het neemt toe. Sinds kort willen verzekeraars bijvoorbeeld de zorg vormgeven door middel van regio-organisaties en wijksamenwerkingsverbanden. Het idee komt van de verzekeraars, maar wij moeten ze oprichten. Dat doen we buiten werktijd en dat kost – zonder overdrijving – honderden uren. We kijken elkaar daarbij vermoeid aan en zeggen: ‘Waarom doen we dit eigenlijk?’
Er is een grens aan wat je aan ballast met je mee kunt dragen
Twee andere voorbeelden. Recentelijk het OPEN-project (het digitaal openstellen van het huisartsdossier voor patiënten). Kost veel tijd en geld, lost niets op en voorziet nauwelijks in een behoefte, maar zorgt voor veel werk en praktische problemen tussen arts en patiënt, terwijl het elektronisch patiëntendossier, waar dokters écht iets aan zouden hebben en waar 300 miljoen in is geïnvesteerd, niet functioneert. Maar toch komt OPEN er, mede door politieke en consumentistische invloeden en een paar enthousiastelingen in onze beroepsgroep.
En dan het regionale project ‘persoonsgericht werken’. Een combinatie van tijd-nemen-voor-de-patiënt en shared decision making, wat wij als huisartsen bij wijze van spreken hebben uitgevonden. Niemand weet waar dit idee vandaan komt en hierover les krijgen van een extern adviesbureau is tijd- en geldverspilling. Zo zijn er honderden van dit soort plannen die als een woud van verplichte proefballonnetjes – waar ik verbaasd middenin sta, terwijl ik me afvraag wat er met mijn professionele autonomie gebeurd is – om ons heen dwarrelen en het zicht ontnemen op het eigenlijke werk. Het ene idee komt van de verzekeraar, het andere van het Regionale Ondersteuningsorgaan Eerstelijnszorg, en weer iets anders van onze eigen regionale of landelijke huisartsenclub. Het is allemaal ondersteunend bedoeld, maar ik voel me daarmee niet ondersteund. Ik voel me vooral overvraagd omdat deze organisaties en hun managers vanuit hun eigen expertise en opvatting allemaal vreselijk hun best zitten te doen met nieuwsbrieven, congressen, heidagen, cursussen en andere tijdverslindende zaken waar ik geen tijd voor heb. Er is een grens aan wat je aan ballast met je mee kunt dragen, en die is inmiddels ver overschreden.
Deze modernisering staat overigens in schril contrast met onze avond- nacht- en weekenddiensten, die nog steeds op een honderd jaar oud principe zijn gebaseerd dat ik wél graag gemoderniseerd zou zien.
Zorgelijk
Dit heeft consequenties voor de toekomst. Huisartsen willen bevlogen met hun patiënten bezig zijn; dat is wat ons drijft. Maar door de ontwikkelingen van de laatste jaren gooien ervaren praktijkhouders van wie ik het nooit verwacht had, de handdoek in de ring, en frisse nieuwkomers zijn na twee jaar overwerkt. Dat is zorgelijk. Afgestudeerde huisartsen zien dat gebeuren en nemen niet zomaar een praktijk meer over.
Het is veelzeggend dat dit vóór 2006 nog niet zo was. Het begon pas na de invoering van het nieuwe zorgstelsel, waarbij verzekeraars de mogelijkheid kregen om de zorg het geld te laten volgen in plaats van het geld de zorg, zoals het hoort. De term variabiliseringsgelden ontstond toen, wat betekende dat de verzekeraars 60 miljoen inhielden bij de huisartsen wat kon worden terugverdiend met zaken als farmacieoverleg (om goedkoper voor te schrijven), diagnostisch toetsoverleg (over hoeveel röntgenfoto’s we aanvragen), spiegelinformatieavonden (over ons verwijsgedrag), oprichting van gezondheidscentra, regio-organisaties en wijksamenwerkingsverbanden, etc. De vergoedingen daarvoor doen aan stuivertje wisselen, waarmee de variabiliseringsgelden stiekem het kwartje van Kok van de huisartsenzorg zijn geworden.
Ik begrijp de verzekeraars wel; die hebben hun eigen taak in het systeem en verdedigen hun belangen goed. En sommige hebben nog hart voor onze zaak ook. Maar waarom laten wij ons tot in het extreme voor hun karretje spannen? We hebben de laatste tien jaar een grote bereidheid laten zien ons aan te passen aan de wens van politiek en verzekeraars om bijvoorbeeld taken van specialisten goedkoper over te nemen (‘substitutie’). Dit heeft geleid tot verschrikkelijk veel extra werk met veel vergaderingen, extra personeel en een werk- en organisatiedruk die bijna niet meer te handhaven is. De fout die je dan niet moet maken is physician assistants en verpleegkundig specialisten aannemen die een deel van ons werk gaan doen, zodat wij nóg meer kunnen gaan vergaderen. De verzekeraars zien dit namelijk als oplossing. Nee, onze boodschap moet zijn: als wij niet zoveel tijd kwijt zouden zijn met bijzaken, hadden we die PA’s en extra verpleegkundigen helemaal niet nodig. Wat we wel nodig hebben, is geld voor een praktijkmanager die alle zakelijke aspecten van de praktijk regelt, zodat wij meer tijd hebben voor de patiënt.
Terug naar onze kerntaak
De farmacievergaderingen waren ooit gezellig met een wijntje bij een van de artsen thuis en gingen over inhoudelijke onderwerpen. Sinds het wordt aangestuurd door verzekeraars is het formeel, drinken we kraanwater in een tl-verlichte ruimte en hebben we het over bureaucratische doelstellingen. Wat is het jammer dat we zijn veranderd van een joyeuze beroepsgroep van individualisten met gezelligheidsgevoel, in een grijze massa met presentielijsten en powerpoints, die er elke gezelligheid heeft laten uitrammen in ruil voor een paar tientjes. Dit komt omdat ons vak voor een groot deel niet meer van ons is. Het hoogstpersoonlijke, prachtige en autonome beroep huisarts is gaandeweg eigendom geworden van de verzekeraars, van de herregistratiecommissie, van de accreditatiecommissie, van de huisartsenpost, van kwaliteitsmanagers, van de regionale ondersteuningsorganisatie, van verwijssysteem Zorgdomein, van voorschrijfsysteem Prescriptor, van het Indicatiecentrum Zorg, van de LHV, van het NHG, van de zorg- en mededingingsautoriteit, van het elektronisch patiëntendossier, van de privacywet, van e-healthorganisaties, van wijksamenwerkingsverbanden, van de minister, van de inspectie, van Zorgkaart Nederland, van Google zelfs, en van nog heel veel andere mensen en instanties – en nog maar een klein beetje van mij.
Er moet daarom een beweging ontstaan die ons vak weer zo leuk maakt als het is. Het Roer Moet Om richt zich vooral op ‘ontbureaucratisering’. Maar er is meer nodig om ons vak weer te laten worden wat het ooit was. Persoonlijk. Authentiek. Waardevol. Gezellig. Onafhankelijk. En met een goed doordachte mening over waar we naartoe moeten. En dan bedoel ik niet in expanderende zin, waar ons beroep de laatste vijftien jaar zo onder geleden heeft, maar in consoliderende zin. Terug naar onze kerntaak: onbezorgde, toegewijde en vooral ongestoorde patiëntenzorg. Ik zou er heel wat voor over hebben als dat zou gebeuren.
auteur
Arjen Göbel, huisarts, Amstelveen
contact
arjengobel@gmail.com
cc: redactie@medischcontact.nl
Lees meer
E.W. Stokkers
huisarts, Uithoorn
Ik ben het geheel eens met de geschetste situatie, maar wil er graag bij aantekeningen dat we er toch echt veelal zelf bij geweest zijn. Ik herinner me geen 'mes op de keel'. Wel continue financiële prikkels, waar onze collega's die 'Beleid en Beheer...' in de portefeuille hebben ons altijd over informeerden. We hebben de 'spiegeltjes en kralen' van de externe partijen altijd geaccepteerd met als tegenprestatie meedoen aan de gekkigheid van de bureaucratie. We hebben als huisartsen zelf ook gedrochten in het leven geroepen (denk aan alle voorwaarden voor praktijkaccreditatie). (Terug)verandering komt van niemand anders dan van onszelf. Het is een kwestie van ons eigen vak terugnémen. Als je concludeert dat je er veel voor over zou hebben als ons vak weer bestaat uit onbezorgde, toegewijde en ongestoorde patiëntenzorg: laten we ons dan vooral niet laten weerhouden!
A.A.M. Hermsen
Huisarts, Woerden
Dank, collega Arjen, voor dit zo goed verwoordde stuk. Ik kan me er regel voor regel in herkennen. Ik dank je voor deze hartekreet! En wil daar bij toevoegen dat dit niet de eerste hartekreet is, veel collega's gingen je voor. De ontwikkelingen die j...e beschrijft zijn al jaren gaande. En wat is het tijd dat het nu eens echt anders wordt. Moedeloosheid bekruipt me......
Daarom nogmaals dank dat je dit nog een keer zo goed hebt verwoord.
E. Hajdarbegovic
algemeen betweter, Rotterdam
Ik vrees dat de eerste lijn binnen afzienbare tijd vervangen zal worden door een app of door het middenkader. De huisartsen raken steeds verder verwijderd van het geneeskundig proces. Versimpeld is dat "preventie-diagnose-behandeling". Dat is het oud...e buisness model zeg maar. Andere bezigheden beginnen steeds zwaarder te wegen waardoor het dokter zijn meer en meer een rudimentair aanhangsel begint te worden in de eerste lijn. Het een en ander is in gang gezet door maatschappelijke veranderingen, overheid, verzekeraars en nieuwe partijen die aan de voedertrog van de zorg komen eten. Daar heeft Arjen het uitvoerig over gehad. Daarbij zijn er natuurlijk ook dokters die zich prettig voelen met de huidige stand van zaken. De verschuiving is weg van geneeskunde richting adminstratie. De eerste lijn die de nederlandse zorg tot de top van de wereld wist te verheffen is verworden tot een speelbal van instanties met tegengestelde belangen. Zwaar overgesimplificeerd is het product van de huisarts het voorkomen van een 2e-lijnsbehandeling (zonder dat patient slechter af is uiteraard). Dit is ook de meerwaarde voor de staat en het volk. Het aantal verwijzingen is echter alleen maar aan het stijgen (er zijn hier heel veel redenen voor). In 2019 maakte de huisarts 306 verwijsbrieven per 1000 ingeschreven patienten. Grofweg komt dat overeen met 10% van de consulten die in een verwijzing uitmonden. Een heel kleine verschuiving naar bv 15% betekent 50% meer aanvoer in de tweede lijn. Waar ze overigens niet over zullen klagen maar wat wel tot grote afname van toegankelijkheid van zorg zal leiden. Dit is waar de gigantische meerwaarde van de huisarts zich bevindt en deze wordt alleen verwezenlijkt met het geneeskundig proces. Wat wordt het? Een app of HBO-huisarts?
L.F. Mentink
Huisarts n.p.
mooi verwoord. Ik sprak het laatste jaar met zeer veel jonge artsen, jonge ondernemers en visionairs die eigenlijk allemaal hetzelfde vertellen. Zelfs artsen die niet ondernemend zijn en netjes tekenen bij het kruisje hoor ik klagen dat het eigenlijk... niet zo verder kan. Waarom nog tekenen bij het kruisje. Waarom niet alle HAP's verkopen aan een organisatie als Quin, die hier blijkbaar voldoende geld voor op de plank heeft liggen en als onderhandelaar een eerlijke prijs kan bedingen bij een verzekeraar. Waarom niet zelf gezamenlijk met alle artsen in de regio je verbinden tot private partij die zelf aangeeft hoe ze de zorg willen inrichten. Huisartsen zijn slaaf van de eigen goedbedoelde organisaties geworden. deze organisaties zijn echter vergeten dat genoeg, genoeg is en dat professionals zeer goed zelf in staat zijn te bepalen welk gereedschap ze nodig hebben om de dynamische zorg rond patienten te leveren. Het is telkenmale een moeizame exercitie geweest om hele regio's om te zetten op 1 HIS, op 1 systeem van overleg, op 1 manier van werken. het wordt tijd de versnippering en vooral de diversiteit van wensen en mogelijkheden in kaart te brengen zodat je als professional zelf je bordje kunt volscheppen en dynamisch kunt samenwerken. Regionalisatie gaat niet over geografische grenzen en kan niet gaan over allemaal in de regio hetzelfde. Het moet mogelijk zijn over de grenzen van de eigen organisaties en regio op te kunnen trekken met diverse collega's die dezelfde belangen hebben. Op dit moment gaat men te veel uit naar landelijke gezamenlijke barrières die echter voor iedere praktijk anders zijn. Ik heb gelukkig niet alle wijsheid in pacht, maar denk dat dit een zinnige discussie heeft aangezwengeld.
M. van Hessem
SOG werkzaam in eerstelijn, Kortenhoef
Prima verwoord ! Huisartsen vak was/ is bijzonder en mooi. Ik pleit dan ook voor meer solisten in dit vak, komt de kwaliteit zeker ten goede. De patiënten weten tegenwoordig vaak niet meer wie hun huisarts is....
S.H.J. Donders
internist, Groningen
Wat bijdraagt aan de door Arjen Gobel beschreven ontwikkelingen in de gezondheidszorg is dat we onze aanstaande collega’s moeten opleiden in een rigide bureaucratisch korset. Onder druk van de patientenzorg ervaren de opl...eidelingen deze gang van zaken als vanzelfsprekend waardoor deze wijze van werken met bijbehorende processen geinternaliseerd wordt en jonge medisch specialisten ervan overtuigd zijn dat dit ook zo hoort cq moet verlopen. Na een verzuilde samenleving met sterke onderlinge cohesie en oog voor de gezamenlijke belangen binnen de verschillende groepen leven we nu in een facebook maatschappij waarin het gaat om individueel succes en het ophouden van schone schijn. Dat geldt voor onze leiders/vertegenwoordigers die voor zichzelf proberen te scoren op dat stukje wat hen is toebedeeld, hetzij kwaliteit, onderwijs, opleiding, research, etc. en voor onze aanstaande collega’s die het prettig vinden dat ze veel niet hoeven op te pakken en op de automatische piloot kunnen afvinken waarna het om 17.00 uur klaar is en over en uit. We zijn kortom de regie kwijt waarmee onze invloed als professionals in de gezondheidszorg gemarginaliseerd is en we door overheid, verzekeraars en overige stakeholders makkelijk gepasseerd kunnen worden. Zie hier maar eens uit te komen.
Maarten Vasbinder
Médico familiar e comunitario (huisarts), Ubon Ratchathani
Beste Arjen,
Een prachtig stuk. Je hebt bijna alles keurig op een rij gezet.
Wat ik mis, is het verzet.
Daar ben ik, als medeoprichter van de VGNSINT (nu VBNGB) al mee begonnen in 2006. Het gaat over verenigingen voor gepensioneerden, die zich ...verzetten tegen de wetgeving, waarbij opgebouwde verzekeringsrechten in één klap werden afgepakt door de regering.
De VGNSINT heeft toen de fout gemaakt in overleg te gaan met de overheid, een reden voor mij er uit te stappen. Dergelijk overleg leidt altijd tot verlies.
Hetzelfde hebben de artsen gedaan, overleg na overleg, met als gevolg de situatie die je zo mooi hebt geschetst.
Beste collega's,
Begrijpen jullie dan nog niet,
- dan jullie verraadden zijn door jullie vertegenwoordigers KNMG, LHV, MC et al.
- dat de overheid zich nooit aan afspraken houdt.
- dat vele van uw vertegenwoordigers zijn omgekocht met bijvoorbeeld mooie baantjes
De enige manier om een vuist te maken is dan ook, weigeren mee te doen met de maatregelen. Vereist dat moed? Ja, als het een enkeling betreft, zoals collega Berber Pieksma, Jan Bonte, Els van Veen en vele andere dapperen, maar niet als de meerderheid, die net als Arjen Göbel voelt, wat er aan de hand is, maar niets doet.
Integendeel, diegenen, die nu al in verzet zijn worden voor alles en nog wat uitgemaakt door zogenaamde collega's, de claque van het KNMG. Ook verliezen ze vaak hun baan.
MC heeft afgedaan, zolang het deze claque blijft steunen en artikelen en reacties van dat verzet weigert.
Daarom zijn we, helaas, omdat dat nodig is, een eigen website begonnen:
medischethischcontact.nl
Daar hoeft u niet te deugen volgens de normen van MC. Ook heeft de overheid daar geen invloed., hoewel ze ongetwijfeld via andere kanalen zal proberen ons te boycotten
Alleen jammeren is helaas nutteloos. Doe wat, weiger te overleggen met de steeds dictatorialere overheid en sluit u aan, ook al zijn we het niet over alles eens, maar wel over het feit, dat het zo niet langer kan.
Maarten Vasbinder
Médico familiar e comunitario (huisarts), Ubon Ratchathani
Beste Arjen,
Een prachtig stuk. Je hebt bijna alles keurig op een rij gezet.
Wat ik mis, is het verzet.
Daar ben ik, als medeoprichter van de VGNSINT (nu VBNGB) al mee begonnen in 2006. Het gaat over verenigingen voor gepensioneerden, die zich ...verzetten tegen de wetgeving, waarbij opgebouwde verzekeringsrechten in één klap werden afgepakt door de regering.
De VGNSINT heeft toen de fout gemaakt in overleg te gaan met de overheid, een reden voor mij er uit te stappen. Dergelijk overleg leidt altijd tot verlies.
Hetzelfde hebben de artsen gedaan, overleg na overleg, met als gevolg de situatie die je zo mooi hebt geschetst.
Beste collega's,
Begrijpen jullie dan nog niet,
- dan jullie verraadden zijn door jullie vertegenwoordigers KNMG, LHV, MC et al.
- dat de overheid zich nooit aan afspraken houdt.
- dat vele van uw vertegenwoordigers zijn omgekocht met bijvoorbeeld mooie baantjes
De enige manier om een vuist te maken is dan ook, weigeren mee te doen met de maatregelen. Vereist dat moed? Ja, als het een enkeling betreft, zoals collega Berber Pieksma, Jan Bonte, Els van Veen en vele andere dapperen, maar niet als de meerderheid, die net als Arjen Göbel voelt, wat er aan de hand is, maar niets doet.
Integendeel, diegenen, die nu al in verzet zijn worden voor alles en nog wat uitgemaakt door zogenaamde collega's, de claque van het KNMG. Ook verliezen ze vaak hun baan.
MC heeft afgedaan, zolang het deze claque blijft steunen en artikelen en reacties van dat verzet weigert.
Daarom zijn we, helaas, omdat dat nodig is, een eigen website begonnen:
medischethischcontact.nl
Daar hoeft u niet te deugen volgens de normen van MC. Ook heeft de overheid daar geen invloed., hoewel ze ongetwijfeld via andere kanalen zal proberen ons te boycotten
Alleen jammeren is helaas nutteloos. Doe wat, weiger te overleggen met de steeds dictatorialere overheid en sluit u aan, ook al zijn we het niet over alles eens, maar wel over het feit, dat het zo niet langer kan.
Margret Kaandorp
Basisarts, Amsterdam
Ik ben arts sinds 1988 en heb de genoemde desastreuze veranderingen hier en daar ook meegemaakt. Ook weet ik dat het anders kan doordat ik drie jaar in Zweden heb gewerkt. Nu ik tijdelijk bij een GGD werk waar ik geen directe en indirecte tijd hoef ...te schrijven en niet zus en zoveel mensen minimaal moet spreken elke dag werk ik met plezier. Waarom eigenlijk? Omdat men mij vertrouwt en mijn kennis gerespecteerd wordt. ‘On y soit qui mal y pense’ komt ineens in mij op. Ja de meeste mensen deugen dat is ook mijn idee. Er moet tegenmacht komen uit de beroepsgroep tegen teveel bemoeienis van de controleurs.
Peter Zoon
Internist, niet praktiserend, Ermelo
Iedere reactie doet bijna afbreuk aan die prachtige duidelijke manier waarop U het probleem hebt verwoord.
Piet Meurs
Oogarts, Oirschot
Geachte collegae huisartsen:
Allereerst wil ik mijn bewondering uitspreken voor uw prachtige en zeer moeilijke vak.Presteer het maar eens om altijd pluis van niet pluis te onderscheiden.Chapeau dat u dit aandurft.
Ik ben al 30 jaar oogarts en ook i...n mijn vak spelen dezelfde perikelen als hierboven beschreven.Iedereen, overigens niet gehinderd door kennis of inzicht bemoeit zich met je handelen.Als ze dat dan zo graag willen hadden ze zelf dokter moeten worden maar dat was natuurlijk te hoog gegrepen haha.
Van het fenomeen ontregel de zorg hoor je niets meer en er is ook niets van terecht gekomen.
Er is inderdaad maar een oplossing:massaal nergens meer aan meedoen.Als we dat allemaal doen huisartsen en specialisten hebben alle nitwits en de regering het nakijken.Maar dan moet iedereen ook ballen tonen.Wellicht een utopie maar als 50 % dit doet komen we er ook.Als we het maar laten worden we een nog grotere marionet van de verzekeraars en de controlerende nitwits die geen enkele toegevoegde waarde hebben behoudens hun eigen portemonee.
Ook moet er een begrenzing komen op de macht van de ict dit schiet volkomen door en kost kapitalen zonder dat het ook maar iets oplevert voor de patient.En daar gaat het alleen maar om voor ons als dokter.Alle andere partijen zien de patient enkel als verdienmodel en daar zijn vele misstanden van aantoonbaar.Ik wens eenieder heel veel ongehoorzaamheid en zeg nu maar eens 9 van de 10 keer keihard NEE.De keer dat je JA zegt is tegen de patient.
Piet Meurs,Oogziekenhuis Eindhoven,ZBC
P.M. de Planque
binnenkort niet meer praktiserend , Twello
helaas geen nieuws meer; maar zo jammer: Het was echt leuk, maar wie wil nog door (anders dan voor de hypotheek) …
en toch, ik zou het weer overdoen !
Hil Dijkstra
waarnemend huisarts, Bakhuizen
Dit artikel geeft aan dat de tijd gekomen is om voor huisartsen hun vak opnieuw te bepalen.
Op het gevaar af modieus te klinken, graag volgens de "First Principles Thinking" (beredeneren vanuit de basis principes) ofwel zelf de noodzakelijk eleme...nten die voor onze vak essentieel zijn vaststellen.
Dit betekent dat wij als beroeps beoefenaren, nuchter en vanaf de basis, vast moeten stellen wat er nodig is om de huisartsgeneeskunde te doen werken, en het in die samenhang te implementeren. De rest hangen we daar aan op en als iets niet past, weg ermee.
Klaas Hoogenberg
Internist, Groningen
Eens, lees nu Salmuel Shem’s Man’s 4th best ho$pital (auteur van The House of God) dat deze zaken pijnlijk en haarscherp aansnijdt. Er komt hopelijk vanzelf weer een tegenbeweging maar dan ben ik met pensioen.
Jan keppel hesselink
pijnarts, Bosch en Duin
De oplossing is heel eenvoudig: beschrijf de kerntaken van de huisarts zo duidelijk mogelijk en publiceer die in MC met een manifest erbij: Vanaf nu zijn ALLE HUISARTSEN burgerlijk ongehoorzaam en alleen nog de kerntaken worden door hen vervuld. Alle... andere taken stoten we hierbij af naar verzekeraars etc. Als IEDEREEN gewoon daaraan meedoet, denk ik dat het roer om kan gaan. Gewoon ons ding doen als dokter, en staken met onzinnige administratie. Als iedereen daarmee stopt, kunnen er ook geen sancties volgen. En wie weet vinden huisartsen dan hun vak weer leuk! En wordt het weer gezellig bij het farmacotherapie uurtje! Weg met de gehoorzaamheid aan - en het knechten van de huisarts door niet-artsen, en met name door verzekeraars!!!
Rogier Bielderman
Huisarts, Arnhem
Mooi verwoord en herkenbaar: allemaal zijn we het oneens met het beleid maar puntje bij het paaltje buigen we toch mee. Misschien dat de selectie -en vormingsprocedure van de huisartsopleiding hier ook een rol speelt...?
En wbt belangen: ik ben pa...s net huisarts maar vraag me nu al jaren af waar de LHV nu eigenlijk voor dient behoudens een forse jaarlijkse aftrekpost. De informatievoorziening over de constante regelwijzigingen zijn prettig maar ik heb geenszins het gevoel dat wij/de LHV een rol hadden in de vorming. Wbt belangenbehartiging lijkt 'het roer moet om' een betere besteding van mijn geld?
Los van dit alles: het is vingerwijzen als we vervolgens zelf niks daadwerkelijk DOEN! Ik voeg dan ook maar vast daad bij het woord en ben hier alvast wat politiek incorrect, beëindig (als het überhaupt mag van de regelmakers) mijn lhv lidmaatschap als eenzaam gebaar....en weiger een nieuwe verwijzing te schrijven voor die GGZ instelling die nu óók al wil dat ik de soort én de duur van een ASS-behandeling vermeld in de verwijzing. Dat is simpelweg niet mijn verantwoordelijkheid dus waarom ben ik de boeman als ik het weiger?
Nu ben ik alleen benieuwd hoeveel hierin willen volgen....want heeft een sterk signaal echt eerst een vergadering nodig...of eensgezindheid?
Gemma Olislagers-Lemmens
praktijkhoudend huisarts, 's-Hertogenbosch
Terug naar onze kerntaak! Wat een verademing zou dat zijn... Inderdaad: ik ben huisarts, dokter, dus dat vak wil ik vanaf nu ook gewoon heel graag weer gaan uitoefenen! Alle vreselijke onzin taakjes die inmiddels serieus zeker 1-2 UUR PER WERKDAG kos...ten; het is niet meer leuk en niet meer te doen.
Ik wil gewoon weer huisarts zijn voor mijn eigen patiënten, en geen andere ellende meer op mijn bordje krijgen als oa. wachttijdbemiddelaar, vaccinatiehulp met continue wisselend beleid opgelegd door anderen met nul verstand van de huisartsenpraktijk, reisadviesbureau, algemeen maatschappelijk werkster en sloofje van de specialist voor allerlei taken die de specialist prima kan maar ineens zelf niet meer wil opknappen. De huisartsen in Engeland hebben de noodklok geluid; wanneer volgen wij?!
Kreeg deze mail van de LHV: "Aanstaande maandag 23 augustus ontvangen alle LHV-leden per e-mail een uitnodiging voor een online LHV ledenonderzoek. Het is voor ons heel belangrijk om te weten wat u en alle andere leden van ons vinden, wat we goed doen en waar het beter kan."
Laten we deze massaal en vooral zeer kritisch invullen. Wanneer er hierna nog steeds niks (snel) verandert, zullen we onze krachten z.s.m. op een andere manier moeten bundelen en zorgen dat onze EIGEN taken weer op orde komen, niet meer andermans taken!
Berber Pieksma
Huisarts, Steenbergen
Mag ik @ dokter arts eraan herinneren dat ik slechts te schrijver Arjen Göbel heb geroemd en daarnaast attendeer op een alternatief voor MC , nl MEC.
Ik weet niet waar u het over heeft , meneer anoniem.
Els Kuin
Bedrijfsarts, Utrecht
Helder verwoord. Ik werk als bedrijfsarts sinds 1994. Ik heb het landschap ook enorm zien veranderen in de zorg van gericht op bestuurs- en staatkundige principes als gelijkheid van toegang tot zorg naar bedrijfsmatig inrichten en gericht op winst en... kostenbeheersing. Dit staat opvallend goed verwoord in het dunne boekje van Tjeenk-Willink " Groter denken kleiner doen"; mn hoe zorg en onderwijs tegenwoordig niet meer als intrinsiek waardevol worden gezien, maar verworden zijn tot bewijzen leveren/ administratieve processen en meten om het meten. Er komen steeds meer systemen waarin zaken ingevuld moeten worden en die kunnen niet even ingevoegd worden, maar moeten dan net iets anders ingevoerd. Terecht dat collega Gobel het heeft over steeds meer administratie. En die neemt nog steeds toe.
Daarnaast is sinds de crisis in 2009 een nieuw normaal ontstaan. Met minder mensen werd gewerkt en die werkten harder met minder pauze. Dat kan een tijdje goed gaan, maar nu zie ik al meerdere jaren een forse toename van burnout, op steeds jongere leeftijd en ouderen die eerder stoppen. Het plezier is uit het werken. Zelf creatief iets bedenken, brainstormen kan alleen als je voldoende kan ontspannen tussendoor. Iemand moet nu bijna 100% declarabel zijn. Autonomie in werk,voldoende afwisseling en eigen regelruimte zijn belangrijk om onder hoge druk te kunnen werken en zeker in de huisartsenzorg. Cliënten vragen niet voor niets om extra aandacht. Als een zorgverlener weer met plezier werkt, gaat er vanzelf meer aandacht van die persoon naar de cliënt om echt kunnen luisteren en deze goed te kunnen helpen. Nu is daar de ruimte niet voor.Ik ondersteun dan ook van harte deze collega die roept om weer vertrouwen in artsen dat ze zelf deskundig genoeg zijn hun vak goed in te richten en daarmee de veelheid aan controlerende processen te gaan beperken.
Dokter
Arts
Wat genoeg zegt, is dat je dit forum nodig hebt om jouw afwijkende ideeen te propageren. Helemaal als je dit off topic doet.
Berber Pieksma
Huisarts, Steenbergen
Toch jammer dat er op een attenderen op kwalitatief prachtig werk dan zo inhoudsloos laf anoniem wordt gereageerd… Dat zegt genoeg.
Dokter
Arts
@Berber Pieksma
Waarom moet je nu weer die onzin van jouw antivax clubje erbij halen… totaal niet relevant en bovendien erg storend
Lotte Gerritzen
Huisarts, Enschede
Prachtig verwoord, helaas geheel herkenbaar ??
Berber Pieksma
Huisarts, Steenbergen
Met zoveel ondersteunende reacties moet de LHV zich toch achter de oren krabben…
Graag vraag ik ook aandacht voor het nieuwe: Medisch Ethisch Contact
van Els van Veen, Jan Bonte en Maarten Vasbinder !
Ethiek mist in het huidige gezondheidsbeleid....
Paula Stam
Huisarts, Bussum
Recht uit het hart geschreven en recht uit mijn hart verwoord. Dank!
Nick van Vliet
huisarts, Waddinxveen
Ik ben ook erg blij met dit stuk waarin op hoofdlijnen goed verwoord wordt wat ik zelf (nu 26 jaar praktijkhoudend huisarts) al geruime tijd ervaar. Goed hier via MC de aandacht op te vestigen.
Voor mij is één van de kernproblemen de enorme regeldru...k voortvloeiend uit maatregelen van zorgverzekeraars, overheid en beroepsorganisaties. De kwaliteitsslag die gemaakt is met het opstellen van inmiddels ruim 100 NHG-standaarden, transmurale afspraken en praktijkaccreditering is tot stand gekomen vanuit de beroepsgroep zelf! Al die incentives en aansturing van buitenaf zijn helemaal niet nodig. Door incidenten en door geïnstitutionaliseerd wantrouwen bedenken de zorgverzekeraars steeds weer nieuwe “modules” en “scoringssystemen” bedacht om tot “vernieuwing” of bezuiniging te komen. Daarbij is afgeroomd huisartsenbudget alleen (terug) te verdienen door weer door allerlei hoepeltjes te springen. Steeds weer andere trouwens. Zet dat wantrouwen eens om in een basishouding van vertrouwen (men leze “De meeste mensen deugen” van Rutger Bregman). De herregistratie eisen zijn recent ook weer aangepast: wie bedenkt dat nou eigenlijk?
Wie wil er nu nog praktijkhouder worden? Ik voorzie op dat punt een serieus probleem. Juist het praktijkhouderschap betekent commitment van de arts aan zijn werkomgeving. In (grotere) centra, en al helemaal als de eigenaar daarvan een commercieel belang heeft, zullen frequente personele mutaties optreden, ook onder huisartsen. Het vak van huisarts wordt dan toch echt “een product”. Met nog meer consumentisme als gevolg (kijk naar de HAP).
Ik kan niet overzien hoe hier in beroepsgroep in de breedte over wordt gedacht. Het lijkt me al met al een goed moment om eens even alles “on hold” te zetten (er is toch voorlopig geen kabinet), een meningspeiling onder huisartsen te doen en ons voorlopig vooral te richten op dat waar we best goed in zijn: patientenzorg leveren.
Wie pakt dit nu op? De VVAA heeft net een enquete gestuurd, ik adviseer deze in te vullen!
Klaas den Besten
huisarts, Papendrecht
De spijker op de kop ,
Al heet dat in tegenwoordig Nederlands ; "nailed it "
De LHV dient dit signaal van collega Göbel erg serieus te nemen.
Zo graag zou ik al die afkortingen vervangen door gezond verstand en TLC.
Heb m...ijn prachtige praktijk zien veranderen en tot een zorgadministratiekantoor zien verworden
Ben door al die regelzucht en de toegenomen werkdruk in ANW gewoon wat mat.
er is geen vertrouwensbasis vanuit overheid en zorgverzekeraars . moet steeds meer achter allerlei declarabele DBC's en extra M&I's aan .
Al met al reden om vooral niet te lang meer als praktijkhouder door te werken .
Ook de diensten moeten op mijn leeftijd ( 64- ) nog volledig ingevuld worden; de seniorenregeling is verlaten .
Dat praktijkhouderschap de opmaat kan zijn tot een burn-out hebben de jongere collega's al helemaal door ; opvolging vinden is moeizaam .want de waarnemingen verdienen voldoende .
Leuk inkomen zonder veel verplichtingen .
een reveil van de praktijkhoudend huisarts is noodzakelijk .
Of er zal een ander invulling gegeven dienen te worden aan de eerstelijnszorg;
dan zullen de verantwoordelijkheden voor praktijkvoering weggehaald dienen te worden bij de artsen.
Maar of het reeds ontluikende 24-uur HAP zorgmodel met digitaal voorportaal nu recht doet aan de zorgvragen van onze medemens ,valt te betwijfelen.
Anoniem
Huisarts, Nederland
(vervolg)
Vroeger hadden we wekelijks overleg met collegae over inhoudelijke dingen, casuïstiek, en hoe verdelen we de vakanties dit jaar. Nu praten we over...? Van alles, ik wil het niet eens opschrijven, maar casuïstiek komt nauwelijks meer aa...n bod. Hoe komt het dat we dit allemaal zo laten gebeuren?
Ik denk daar nu veel over na, hoe kan ik mijn situatie verbeteren? In het najaar ga ik een
training positieve gezondheid volgen. Uit ‘het potje’ inderdaad. Het leek mij de beste van de
vier opties (die waren ook allemaal al voor ons bedacht. Zelf iets bedenken is niet toegestaan)
die in onze provincie werden voorgesteld.
Tijdens de introductie viel ik bijna van mijn stoel: heeft niemand in de gaten dat wij dit al jaren doen? Wie weet eigenlijk wél wat de huisarts doet?
Waarom vertrouwt niemand op de kennis, kunde, intrinsieke motivatie van de huisarts? Wie
anders dan de huisarts zelf kan de huisartsenzorg vorm en inhoud geven?
Als we in 2006 niet bij machte waren, hoe kunnen we er nu dan wel iets aan doen? Ik zie het
somber in. Ondertussen probeer ik een goede balans te vinden en dat lukt gelukkig nog
steeds, door mij steeds opnieuw te richten op het mooiste van ons vak, de kern:
patiëntenzorg. Want ik weiger hierdoor een burn out te krijgen. Of mijn werk op te geven. Het mag wat kosten, maar dát niet.
Nogmaals veel dank voor je woorden in MC. Het roer moet om. Maar dan wel met de huisarts aan het helmhout!
Anoniem
Huisarts, Nederland
Beste collega Göbel,
Je verwoordt precies waar ik ook mee worstel, tegen aan loop, gefrustreerd over ben en heel
moe van word. Ik ben heel blij met je artikel in MC, ik ben dus niet alleen!
Ik ben in 1999 gestart met de huisartsopleiding en in ...2002 praktijkhouder geworden: 3 handtekeningen en ik kon beginnen, bij wijze van spreken. De eerste jaren waren druk: met patiëntenzorg. Ik had het gevoel dat ik aan het roer stond, dat ik vrij was om met alles wat ik had geleerd in de afgelopen jaren het huisartsenvak uit te oefenen. Ik genoot er van. En inderdaad, we waren een bonte levendige groep met allerlei veren maar wel met een gedeelde passie.
Na een aantal jaren ben ik verhuisd naar een ander deel van het land en daar een praktijk
overgenomen. Dat was al een stuk complexer dan 13 jaar eerder. Ik moest een heel web bouwen van verbindingen, met partijen waar ik het bestaan nauwelijks wist, en
verwierf een ‘schat’ aan wachtwoorden. Nu, bijna zeven jaar later, voel ik dat er iets verdwenen is, en probeer ik te verwoorden wat dat dan is. Er is mij iets ontnomen, ik voel mij soms een robot in mijn eigen praktijk. Allerlei partijen vragen iets van mij, wat niet met de directe patiëntenzorg te maken heeft.
Het maakt de huidige organisatie van de huisartspraktijk erg ingewikkeld. Ik ben er
veel tijd aan kwijt. Ik ben plichtsgetrouw en heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel, dus
ik diesel wel door, maar het lijkt steeds moeilijker de bevlogenheid, het enthousiasme wat mij
eerder altijd gedreven heeft te vinden in mijzelf en dat doet mij verdriet. Het is alsof het als
zand tussen mijn vingers doorglijdt. Ik ben iets wezenlijks kwijtgeraakt in het werk, in het
praktijkhoudersschap. Dat is heel snel gegaan.
(zie vervolg)
Jeanette Caljouw-Vos
praktijkhoudend huisarts, Riddderkerk
Zoooo met je eens Arjen! Ook ik hield mijn hart al vast in 2006 met het ingaan van de nieuwe zorgverzekeringswet, heb me suf geprotesteerd tot aan het ritueel begraven van de oude zorgverzekeringswet in de stromende regen in één of ander verlaten bos... met een paar bevlogen collega-idioten. Maar helaas zonder resultaat. Ook ik heb het vak zien veranderen in 22 jaar, precies op de manier, die jij beschrijft. En tegen al die veranderingen in probeer ik de huisarts te blijven, die ik was met tijd en aandacht voor de mens. En ja dat kost tijd, zoveel zelfs, dat de zorgverzekeraar het nodig vond mij op de vingers te tikken voor het hoge aantal dubbele consulten. Ik heb er maar even, tussen de bedrijven door een mailtje aan geweid. Ik vind het eeuwig zonde als enthousiaste nieuwe collega's geen praktijkhouder willen worden vanwege alle gedoe.
En heeft iemand ooit de patiënt om zijn mening gevraagd? Ik wel: ze willen geen overwegend digitale zorg, worden niet heel warm van inzage in hun dossier, van zorgstraten, benchmarks en positieve gezondheidstrucjes. Ze willen tijd en oprechte aandacht. En dat is geen rocket science. Daar heb je geen business cases, zorgplannen, invullijstjes etc voor nodig. Dat is gewoon je vak, en boeien of het hoogdravend klinkt, maar ik vind nog steeds een prachtig vak!
Liesbeth Lommelaars
huisarts, Hillegom
Zo eens met Arjen en Ruud en Huub! Zo uit het hart gegrepen! Helemaal OK om samen te werken en te blijven streven naar verdere (evidence-based) verbetering van het specialisme Huisartsgeneeskunde, want dat doen we al jaren. Maar laten we de kern van ...ons vak, de unieke persoonlijke arts-patiënt relatie binnen de eerste-lijns- en context-geneeskunde, behouden. We zijn medici. Geen vergadertijgers, geen managers, geen uitvoerders of controleurs van protocollen van derden, geen voetvolk van zorgverzekeraars, overheid of gemeenten. We dragen als huisartsen médische zorg voor onze patiënten, maar worden steeds vaker ingezet als sociaal gezondheidskundig adviseurs voor wijkgerichte zorg, als gemeentelijk maatschappelijk werkers voor individu of groepen, als (helpdesk-) medewerkers van zorgverzekeraars, privacy-bewakend personeel van derden en/of als IT-deskundigen. We worden gezien en gebruikt als financieel uit te spelen of in te lijven partij. Moge het tij eindelijk keren! Liefst per direct, maar in ieder geval op zo kort mogelijke termijn, zodat onze AIOS, die we opleiden tot medisch specialist Huisartsgeneeskunde, zich enkel en alleen met dit prachtige vak en niet met allerlei niet-medische, zogenaamd opgelegde of verplichte, nevenfuncties waartegen ze mogelijk geen NEE durven zeggen, hoeven bezig te houden!
Huub van Haasteren
Huisarts, Leiderdorp
Wat ik vooral herken is het feit dat wij steeds meer het werk aan het doen zijn dat door anderen (managers, ZV’s) bedacht is. Ondenkbaar dat het hele O&I-verhaal en de WSV’s door huisartsen bedacht zijn. Men zegt dat het de huisarts “ontzorgt”, maar ...leidt juist tot méér zorgen. Wie zit er daadwerkelijk op WSV’s te wachten? Dus dank voor dit mooie artikel. Jammer alleen dat het ‘t zoveelste artikel is over dit onderwerp en dat de schrijvers ervan elke keer weer een roepende in de woestijn blijken te zijn omdat er niets mee gebeurt. Geen enkele ondersteunende organisatie pikt het op. En de OHT’s stuiten bij de ZV’s ook elk jaar weer op dezelfde weerstand. In het MC van 7-10-2017 pleitte collega Hans van Gestel in zijn artikel (“de ANW-dienst hoort er gewoon bij”) al voor de terugkeer naar kleinschaligheid door beter grenzen te stellen in de zorg overdag. Grappig dat ik in mijn online reactie toen exact dezelfde term gebruikte als Göbel nu (Trojaans paard) om te beschrijven hoe veel huisartsen meehobbelen met wat de ZV hen voorlegt. En ZV’s doen dit op hun beurt omdat de politiek dit van hen verlangt. In het MC van 14-3-2018 had neuroloog Willem Oerlemans het in zijn artikel (“zorg is géén product”) over het “meestribbelen” van artsen en roept hen op om te gaan “tegenstribbelen”. Hij beschrijft hoe de toename van allerlei vormen van management leidt tot precies het tegenovergestelde van wat men hoopte te bereiken (“de ziekte van Taylor”). En ook híj, net als Göbel, roept op tot een tegenbeweging, het liefst via HRMO, om weer meer “kwalitijd” in de zorg te krijgen. HRMO heeft, méér dan welke organisatie dan ook, flink aan de weg getimmerd. Maar worden zij genoeg gesteund door andere partijen? Staan zij sterk genoeg tegenover de verzekeraars? Zelf zou ik het liefste zien dat de LHV nu eindelijk eens optreedt als de Grote Ontzorger die het zou moeten zijn en daarmee elke vorm van management in de 1e lijn overbodig maakt. En anders anders óók maar contractloos verder???
Huub van Haasteren
Huisarts, Leiderdorp
Wat ik vooral herken is het feit dat wij steeds meer het werk aan het doen zijn dat door anderen (managers, ZV’s) bedacht is. Ondenkbaar dat het hele O&I-verhaal en de WSV’s door huisartsen bedacht zijn. Men zegt dat het de huisarts “ontzorgt”, maar ...leidt juist tot méér zorgen. Wie zit er daadwerkelijk op WSV’s te wachten? Dus dank voor dit mooie artikel. Jammer alleen dat het ‘t zoveelste artikel is over dit onderwerp en dat de schrijvers ervan elke keer weer een roepende in de woestijn blijken te zijn omdat er niets mee gebeurt. Geen enkele ondersteunende organisatie pikt het op. En de OHT’s stuiten bij de ZV’s ook elk jaar weer op dezelfde weerstand. In het MC van 7-10-2017 pleitte collega Hans van Gestel in zijn artikel (“de ANW-dienst hoort er gewoon bij”) al voor de terugkeer naar kleinschaligheid door beter grenzen te stellen in de zorg overdag. Grappig dat ik in mijn online reactie toen exact dezelfde term gebruikte als Göbel nu (Trojaans paard) om te beschrijven hoe veel huisartsen meehobbelen met wat de ZV hen voorlegt. En ZV’s doen dit op hun beurt omdat de politiek dit van hen verlangt. In het MC van 14-3-2018 had neuroloog Willem Oerlemans het in zijn artikel (“zorg is géén product”) over het “meestribbelen” van artsen en roept hen op om te gaan “tegenstribbelen”. Hij beschrijft hoe de toename van allerlei vormen van management leidt tot precies het tegenovergestelde van wat men hoopte te bereiken (“de ziekte van Taylor”). En ook híj, net als Göbel, roept op tot een tegenbeweging, het liefst via HRMO, om weer meer “kwalitijd” in de zorg te krijgen. HRMO heeft, méér dan welke organisatie dan ook, flink aan de weg getimmerd. Maar worden zij genoeg gesteund door andere partijen? Staan zij sterk genoeg tegenover de verzekeraars? Zelf zou ik het liefste zien dat de LHV nu eindelijk eens optreedt als de Grote Ontzorger die het zou moeten zijn en daarmee elke vorm van management in de 1e lijn overbodig maakt. En anders óók maar contractloos verder???
Geert Slock
huisarts, Sluis
Helemaal eens met het prachtig verwoorde pleidooi van collega Gobel.
Ik maak mij ook al jaren boos dat de LHV een slap politiek lobbygroepje is en dat er onvoldoende met de vuist op tafel wordt geklopt. De afspraken van het roer gaat om zijn dode l...etter, er komt elk jaar administratie bij.
We worden al jaren gepaaid door bestuurlijk Nederland met goedkope retoriek over hoe belangrijk we wel zijn maar boter bij de vis kan niet wegen discriminerende en soms ronduit beledigende NZA tarieven. We worden intussen wel fantastisch door 1001 managers en deskundigen ondersteund, deze ondersteuners hebben geen last van NZA tarieven en zijn steevast vroeger dan de huisarts naar huis en worden ´s nachts niet uit hun bed gebeld.
Intussen vergaan we van de werkdruk doordat iedereen werk op ons afschuift, mede door botte VWS bezuinigingen in ouderenzorg en psychiatrie.
Als er geen serieuze verbetering in arbeidscondities komt is de huisarts zoals we die kennen binnen 10 tot 20 jaar verdwenen want niemand wil het nog doen.
Jurriën Wind
huisarts, Wijk & Aalburg
Wat fantastisch mooi, 'raak' en kloppend verwoord. Bedankt!
Ruud Gebel
praktijkhoudend huisarts, Alphen aan den Rijn
Beste Arjen, uit mijn hart gegrepen. Ik vind mijn vak heerlijk. Wat ik onbegrijpelijk vind is dat zaken waar elke evidence ontbreekt, of sterker nog, waar er evidence is dat het niet werkt, door blijven gaan en bakken met geld kosten, terwijl zaken w...aar inmiddels voldoende evidence voor is niet worden doorgevoerd. Er is (nog?) geen enkele evidence dat programmatische zorgprogramma's bijdragen aan duurzame gezondheidswinst. In de laatste H&W bijvoorbeeld blijkt programmatisch opsporen van cardiometabole aandoeningen niet te werken. Maar zoals zo vaak, is er wel iemand, in dit geval een, overigens zeer gewaardeerde, hoogleraar die de moed er in houdt. Inmiddels wordt niet eerst onderzoek gedaan en wordt een en ander pas bij gebleken succes doorgevoerd. Nee, gedreven door financiering worden alle huisartsen gedwongen mee te werken, en onderzoeken we 'on the go'. Waarom niet wachten tot gedegen onderzoek laat zien of iets werkt of niet? Dat is vrij gebruikelijk in de wetenschap, dacht ik. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor het wijkgericht werken. Ik doe mee aan een pilot omdat ik denk dat het werkt, maar we gaan het pas in onze hele gemeente uitrollen als dat ook daadwerkelijk is aangetoond.
Inmiddels is wel overtuigend aangetoond dat het 15 minuten consult i.c.m. samenwerking met het sociaal domein, bijv. Welzijn op recept, leidt tot minder verwijzingen en aanvullend onderzoek; over quadruple aim gesproken. Zelfs zo dat een streekziekenhuis in Sittard er aan ten onder dreigde te gaan. Waarom wordt dat niet landelijk uitgerold?
Overigens ben ik het op één punt niet met je eens: een goede regio-organisatie die ons ondersteunt zoals 'vroegah' de DHV dat deed: diensten, nascholing, ICT, gesprekspartner van de zorgverzekeraar etc.: wat mij betreft graag!
G K Mitrasing
Huisarts, Heerhugowaard
Ik waarschuwde meer dan 10 jaar geleden al voor deze ellende....ook in Medisch Contact. Ik ben dan ook al jaren een niet-gecontracteerde huisarts. Heb dan ook geen aanspraak op S2 en S3 gelden die als worstjes worden voorgehouden.
Pas nog dreigde C...Z dat ik de rekeningen direct naar de patiënten moet sturen wegens een aanpassing van hun regels waar ze geen uitzondering op wilden maken. Twee brieven door advocaat gestuurd tot op heden geen reactie. Ik vermoed dat ze niet een extra administratie willen hebben door honderden facturen per maand handmatig te moeten controleren, dus het is daar erg stil.
Steun van collega's is dan ook weer ver te zoeken: te laf om een andere richting op te gaan verpakt in allerlei "ja maar reacties"...
Berber Pieksma
Huisarts, Steenbergen(Drenthe)
Beste Arjen,
Wat heb je deze management-last goed beschreven.
Voor mij was de maat vol met een protocol voor het wassen van bewoners in een bejaardentehuis….
Leve de ongecontracteerde zorg!!
Arjen Göbel
Huisarts, Amstelveen
@ Sjoerd Zwart
Mijn betoog gaat niet over wat jij nu bespreekt. De kop 'prachtig vak' was overigens een eindredactionele keuze en niet mijn woorden. Ik ben het op zich met je eens dat we er niet te hoogdravend over moeten doen. Het gaat er om dat we... simpelweg als dokters te veel ballast met ons meesjouwen. Het gaat niet over wel of niet samenwerken. Dat is echt een ander thema. Ik sta zelf ook al 21 jaar met mijn poten in de klei en behoor tot precies die generatie huisartsen die de overgang hebben meegemaakt van de 'ouderwertse' autonome huisarts naar de huisarts als manager en aanstuurder van personeel en processen, die daardoor achter zichzelf en zijn patiënten aanholt. Het is een enorm verschil met vroeger.
Er gaat kostbare tijd verloren die simpelweg met de handen aan het bed hadden kunnen worden besteed.
Een ziekte van deze tijd. En het maakt het vak minder genoeglijk, minder bevredigend en meer manager-achtig dan vroeger. Ik heb het onder mijn ogen zien veranderen.
Sjoerd Zwart
waarnemend huisarts en docent, Hattem
Collega Arjen Göbel spuwt opnieuw zijn gal op alle bureaucratische onzin die op ons huisartsen af komt. ‘Ons prachtige vak’ wordt uitgekleed.
Raar, ik hoor nooit een neuroloog, internist of orthopedisch chirurg hun eigen beroep kwalificeren als ‘ons... prachtige vak’. Barack Obama schrijft in ‘Een Beloofd Land’ dat hij het ambt van machtigste persoon op aarde acht jaar kon volhouden omdat hij het zag als baan. Hij vermeed verheven termen zoals ‘roeping’.
Ik denk dat de jonge generatie huisartsen hun beroep ook beschouwt als baan, waarin samenwerken steeds belangrijker wordt. Dus niet meer als ‘joyeuze beroepsgroep van individualisten met gezelligheidsgevoel’. Als dokter en als samenwerkende generalist, met poten in de modder, hield ik mijn baan 32 jaar vol, en genoot ervan elke dag. Je kunt als dokter niet autonoom werken. De kunst is alle externe partijen die aan je trekken serieus te blijven nemen. Inderdaad vaak ‘nee’ zeggen, maar ook ‘ja’ op initiatieven om te vernieuwen en onze baan aan te passen aan de telkens veranderende samenleving.
Ad Melman
huisarts niet praktiserend, Voorschoten
is mijn reactie, die ik gistermiddag verstuurd heb verloren gegaan?
Annekee Kramer
psychiater, Den Haag
De column van Danka Stuijver in hetzelfde nummer van MC illustreert fraai wat er gebeurt wanneer een huisarts een keer ‘nee’ zegt tegen een oneigenlijke taak. De patient is de dupe, en de huisarts de boeman. Vervolgens is het de kunst om - zeker voor... de huisarts als vertrouwde, nabije gezinsarts - niet toe te geven, voor deze keer, voor deze patiënt… Laten we inderdaad zorgen dat persoonlijke en bedrijfsmatige assertiviteit geleerd wordt aan onze jonge collega’s in de opleiding. Ze zullen het nog harder nodig hebben dan wij.
Catrien Nitzsche
huisarts, BUSSUM
Wat een geweldig goed stuk ! Het slaat de spijker op zijn kop !
Ik hoop dat de LHV eindelijk ook doordrongen raakt van het feit dat het zo niet verder kan en dat een hoop bevlogen dokters het vak uit gejaagd worden door alle administratieve rompsl...omp en het feit dat wij als afvalputje van de zorg gebruikt worden . De jonge klaren hebben daarom geen zin om praktijkhouder te worden en de problemen stapelen zich zo steeds verder op .Ik denk niet dat huisartsen bedrijfskunde moeten gaan studeren. De LHV zou onze belangenbehartiger moeten zijn in deze , maar zij laat het allemaal maar gebeuren !
Raymond Mookhram
Huisarts, Vlissingen
De huisarts in Nederland moet vooral leren wat nu tot zijn probleemgebied behoort en wat niet. ‘Nee’ leren zeggen en dat conflictvermijdende moet eruit. Dat zal moeilijk zijn in een samenleving waarin iedereen zijn verantwoordelijkheid probeert te on...tlopen, maar het is niet onmogelijk. Leiderschap en autonomie is niet iets wat huisartsen bijgebracht wordt. Sterker nog ‘wij’ en ‘samen’ zijn de bekende eufemistische uitlatingen om problemen te offloaden naar de sukkels van de Nederlandse samenleving: de huisartsen. Wat gaan julie eraan doen?
Marten Berghuis
Huisarts , Holten
Bureaucratisering is een symptoom van regulering. Van de gereguleerde marktwerking (krijg het mijn strot bijna niet uit). Zolang die regulering er is zal er een aantasting van de autonomie zijn en daaraan gekoppeld verlies aan werkplezier. Het zijn c...lichés en oneliners maar wie betaalt bepaalt (veel).
Ik weet niet of meer bedrijfskunde het tij zal keren. Er is meer dan genoeg aanbod van praktijkmanagement/bedrijfskundige verdiepingen maar het is side business voor velen (en zelfs dat niet) geen core business.
Het gros van de huisartsen leeft op affectieve waardering en minder op financiële waardering. We zijn niet zakelijk en slaan niet met de vuist op tafel; 80% van de huisartsen is conflictmijdend wat ons niet echt een goede onderhandelingspartner maakt en voor een bestendiging van onze rol in het zorgstelsel zorgt.
Maar wat kunnen we ook eigenlijk in dit systeem waar we in zitten!?
Gert van de Wetering
Praktijkhoudend huisarts, Leusden
Tijdens mijn eigen 3-jarige opleiding tot huisarts (1994-1997) heb ik niets, maar dan ook helemaal niets over praktijkvoering, laat staan over bedrijfskunde of strategisch management in het curriculum, gekregen. Die bedrijfskundige manier van denken;... zoals strategie is vooral kiezen wat je NIET gaat doen (vrij naar Michael Porter), is ons huisartsen dan ook nooit bijgebracht.
Niet zo verwonderlijk dus dat jouw helaas zo herkenbare en juiste observaties, anno 2021, de huidige realiteit en situatie van onze beroepsgroep is geworden....
Het wordt inderdaad hoog tijd dat wij als huisartsen ons die zo broodnodige (bedrijfskundige) kennis en vaardigheden (zoals stevig onderhandelen) eigen gaan maken en vooral ook leren toepassen. Wat mij betreft liever gisteren (toen destijds tijdens mij huisartsenopleiding!) dan morgen...
Daarom heb ik zelf de afgelopen jaren inmiddels meerdere opleidingen gedaan, zoals een leergang Ondernemen in de Zorg (Nyenrode Business Universiteit) en een MBA (Business School Nederland). Maar dat zouden veel MEER huisartsen moeten doen. Dan kan er uiteindelijk pas een meer gelijk speelveld gaan ontstaan.
Bart Bruijn
Apotheekhoudend huisarts, Streefkerk
Hear hear!!