Het ongeluk

Over tien dagen gaan we op vakantie met het hele gezin en we kijken ernaar uit. Alles in prima geregeld en besproken. Dan om 2 uur in de nacht op 4 juli gaat de telefoon en zegt mijn schoondochter: ‘De politie is hier net geweest en Jaco ligt op de IC in Drachten’. Ik spring uit bed en een enorme schrik gaat door mij heen. En boosheid. Natuurlijk weer te lang gewerkt en hartstikke moe achter het stuur gekropen. Boosheid naar werkgever, maar groter is de bezorgdheid en angst - wat ga ik aantreffen op de IC? Ik moet bijna twee uur rijden voor we in Drachten zijn en onderweg bellen we om te zeggen dat we eraan komen. Alles is nu stabiel maar ze kunnen niet zeggen wat er allemaal aan scheelt.

De opvang in de vroege morgen is fantastisch en met zorg. Daar ligt mijn kind overhoop gereden door iemand die zo nodig in een bocht drie auto’s tegelijk moest inhalen met hoge snelheid en toen ook nog doorgereden is. Opluchting, gelukkig niet zijn schuld, niet door eigen stommiteit of oververmoeidheid. Wat er met hem is, is na zes uur nog niet duidelijk en de tijd zal leren waar de nog niet onderkende beschadigingen zitten. De dagen daarna komt het tevoorschijn: fracturen, miltruptuur, diafragmaruptuur, bloed in de buik, lever in thorax, longcontusie, hersencontusie, pleuraempyeem.

Wij zitten en staan om hem heen als hij wekenlang onverklaard piekende koortsen heeft, dalende zuurstofsaturaties. En als hij na weken wakker wordt, kent hij zijn vrouw en kind niet meer. Geen lach, geen traan door contusie van de frontaalkwab.

Hoe ga je hierdoor? De intensiteit van emoties was ongekend, van onuitgesproken angst naar stille hoop. Van diep verdriet naar intense vreugde dat hij overleeft. Van zelf denken naar samen overleggen en bidden en delen. De grote rol die je eigen medische achtergrond maar ook je geloof speelt in dit proces, hoe goed om in een kerk te zijn en daar getroost te worden.

Wat een meeleven van zoveel mensen uit familie, kerk, praktijk en een hele stad.

Na een jaar kijk ik terug op drie maanden ziekenhuisopnames en negen maanden revalideren.Wat een fijne en toegewijde mensen werken er in ziekenhuizen in dit land. Maar ook wat een botte afwijzing krijg je van anderen als je na vier weken probeert om met een doodziek kind een bed te vinden in een ziekenhuis in je eigen omgeving. Wat een zoeken naar oplossingen voor steeds nieuwe aspecten die opduiken in het herstelproces. De vreugde dat hij weer voor het eerst lacht, loopt, fietst en weer op het oude gewicht is na een derde van zijn lichaamsgewicht verloren te hebben.

Het jaar is voorbij en zonder hoogopgeleide en toegewijde zorgverleners zou ik mijn zoon verloren hebben. Geavanceerde IC-apparatuur en CT-scans zijn vertrouwde beelden geworden. Voeding en medicatie hebben een cruciale rol gespeeld in het herstel. Maar niet minder een enorm meeleven, vriendschap, voorbede en prachtige gedichten en bijbelteksten die houvast en uitzicht boden.Wel viel mij op dat spiritualiteit in de huidige zorg niet vanzelfsprekend is en pastorale zorg komt niet vanzelf op gang zoals de verpleegkundige en medische zorg. Zijn we iets verleerd?

Dr. M. Bac, huisarts in Leerdam

Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"