Het nut van andermans keuken

Na wat praktische uitleg, zet ik vol goede moed de koptelefoon op en ga aan de slag. De eerste patiënt bestelt een doosje ‘dikke fenac’. Het moet even tot me doordringen dat hij waarschijnlijk diclofenac zal bedoelen. Een andere patiënt heeft het slim bekeken met zijn ‘slimvastatine’, en bestelt meteen vierhonderd stuks, voor het hele jaar. In de loop van de vijftien minuten dat ik met het bandje bezig ben, hoor ik meer van dit soort mooie verbasteringen voorbijkomen en krijg er steeds meer plezier in. Ik gniffel bij de ‘omeparasol’ in plaats van omeprazol. ‘Paracetamol met cocaïne’ vind ik iets te veel van het goede en schrijf toch maar een doosje paracetamol met codeïne uit. En zou de diabeet die in plaats van metformine ‘metmorfine’ bestelt, echt denken dat hij morfinepillen slikt?

Met deze grappige luisterervaringen achter de rug, realiseer ik me wel dat ik in de spreekkamer nog te vaak een moeilijke medicijnnaam of medische term gebruik. Hoe vaak vraag ik niet aan een astmapatiënt of hij de salbutamol of Flixotide nog steeds gebruikt? En heb ik het bij de patiënt met hypertensie altijd over ‘het bloeddruktablet’ of noem ik namen als hydrochloorthiazide en metoprolol? Ik merk dat ik me die middag, als ik weer in mijn spreekkamer zit, beter bewust ben van mijn vragen en uitleg en ik probeer deze extra goed af te stemmen op de patiënt die voor me zit. Waar een ochtendje ‘andermans keuken’ zoal niet goed voor is.