Het gevoel

Er was eens een gevoel. Het ene moment was het er niet en het volgende wel. Het gevoel begreep niet hoe dat mogelijk was en raakte in verwarring. Er moest een reden zijn waarom het bestond en die wilde het weten.

Als eerste sprak het de gevoelens in zijn nabijheid aan. Deze waren echter op zichzelf gericht en alleen geïnteresseerd in hun eigen bestaansrecht. De eenzaamheid die dit bij het gevoel opriep, gaf het even richting, maar dat was zo voorbij.

Vervolgens richtte het gevoel zich tot het verstand. Het verstand onderzocht het probleem en kwam tot de conclusie dat als het gevoel geen oorsprong had, het niet kón bestaan. Dit antwoord gaf het gevoel een onaangename spanning in zijn buik en ook begonnen zijn handen te zweten. Het verstand stelde voor dit angst te noemen.

Angstig zocht het gevoel verder en raakte in gesprek met een tweetal mensen die met elkaar in debat waren. De een was van mening dat zoeken de enige manier was om antwoorden te vinden. Hij drong erop aan het speuren vooral niet op te geven. De ander was er echter van overtuigd dat het zoeken de bron van de problemen vormde. Alleen door los te laten zou het gevoel een antwoord vinden op zijn vragen.

Het gevoel maakte een keuze en dwong zichzelf met zoeken te stoppen. Uit alle macht probeerde het grip te krijgen op de werkelijkheid en bouwde een kapsel om zich heen waarin het zich veilig voelde. Maar ook dat veranderde niets aan zijn onrust en het ging weer op zoek naar een verklaring voor zijn bestaan.

Kort daarop ontmoette het gevoel iemand die zei dat het niet zo moest twijfelen. Zulke vragen hoorden nu eenmaal bij het leven en uiteindelijk zou het gevoel, net als ieder ander, doodgaan. Daarmee had het gevoel weliswaar een oplossing voor zijn problemen, maar een verklaring voor zijn bestaan had het nog steeds niet. Bovendien was de zwaarmoedige stemming waaronder het nu leed, allerminst plezierig.

Ten slotte gaf het gevoel het op. Er restte niets anders dan te aanvaarden dat het nooit de zekerheid zou krijgen waar het naar verlangde. Op dat moment gebeurde er iets wonderlijks. Met het loslaten kwam het besef van verbondenheid met alles om hem heen. En toen het gevoel zag dat het geen naam mocht hebben, vond het verlichting.

P.W. Tanja, arbo-arts

Goutum

Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"