Geld, plannen en acties

Op dit moment slijpt een aantal groeperingen de messen. Soms, zoals bij de machinisten en conducteurs van de NS, is het meer ëherslijpení, omdat door het insteken op de verkeerde partij en op de rivaliserende bond de scherpte er een beetje vanaf is. In de gezondheidszorg neemt het wapengekletter echter toe. In de aanloop naar het voorjaarsoverleg van het kabinet, waar in tegenstelling tot de afgelopen magere jaren dit jaar miljarden aan extraatjes te verdelen zijn, weet men wat minister Borst heeft beloofd: vanaf nu is er geld genoeg om iedereen die zorg te geven die noodzakelijk is. Maar helaas hebben we nu weer een tekort aan werkers. Eenderde van de ziekenhuisbedden staat inmiddels leeg.

Verpleeg- en verzorgingshuizen hebben het voorjaarsoverleg niet afgewacht: met 7 procent loonsverhoging voor 2001 sloten zij half maart een CAO af die 2 procent boven de toegezegde arbeidsvoorwaardenruimte zit. Een chantagemiddel - begrijpelijk met zoín loonachterstand - want als het kabinet niet over de brug komt met extra geld, gaat het extra loon gewoon ten koste van het zorgvolume in die sector.¹

Bij het ziekenhuispersoneel zijn de CAO-onderhandelingen vorige week vastgelopen: de 36-urige werkweek omruilen voor een 38-urige uur Èn 11 procent extra, is onbespreekbaar. Er zijn acties aangekondigd.

En dan de dokters: 1.500 psychiaters besloten afgelopen vrijdag actie te gaan voeren, omdat zij de CAO voor medisch specialisten bindend willen verklaren voor alle instellingen die psychiaters in dienst hebben.² Niet onlogisch. De arbeidsvoorwaardenregeling voor medisch specialisten (AMS) waarop zij doelen, wacht nog

- alhoewel inmiddels goedgekeurd door de achterbannen van Orde en LAD - op goedkeuring van het kabinet in dat inmiddels befaamde voorjaarsoverleg. Een topambtenaar van VWS hoorde ik in dit verband al zuinigjes zeggen dat je ëeen gulden maar eenmaal kunt uitgevení. De vlam zou wel eens in de specialistenpan kunnen slaan als het kabinet tot een ëneeí besluit.

Debat is er ook over de diagnose-behandel-combinaties (DBCís). In dit nummer komt een DBC-criticaster aan het woord: de chirurg Groeneveld. Hij voorziet een

creatieve invulling van zijn collegae, zodanig dat men er in omzet niet op achteruitgaat. Hij betwijfelt of na al dat geregistreer er voldoende geld beschikbaar komt om de omzet geheel afhankelijk te laten zijn van de productie.

Rob Scheerder, CTG-voorzitter Rob Scheerder deelt die zorg. Hij vraagt zich af of het kabinet, ook al deed het de nota ëZorg Verzekerdí het licht zien (hogere lumpsum bij meer productie), wel con amore een openeindfinanciering wenst.3 Vooralsnog is het echter goed dat door het registreren van de DBCís de werklast en het beslag op de middelen in beeld worden gebracht. Anders blijft het gissen en zullen toekomstige onderhandelingen over betaling op basis van werkelijk gemaakte kosten en uren ontaarden in een welles-nietes-discussie.

Een dergelijke discussie lijkt op dit moment te worden gevoerd over de vergoeding van de praktijkkosten van huisartsen. Alhoewel op centraal niveau overeenstemming is bereikt over de praktijkassistentie en dienstenstructuur, wil dit over de praktijkkosten maar niet vlotten. In haar column spreekt LHV-voorzitter Tineke Slagter de krijgshaftige taal die velen uit haar teleurgestelde achterban willen horen. Begrijpelijk, maar niet echt evidence-based als ik de rivaliserende rapporten van Deloitte & Touche en

PriceWaterhouseCooper erop nasla.

Het interview dat wij voor deze MC hadden met de directeuren van ZN en LHV heeft mijn verbijstering over het feit dat beide partijen het zover hebben laten komen, nog vergroot. In plaats van binnen een paar dagen samen te bepalen hoe een adequate huisartsenpraktijk anno 2001 eruit hoort te zien en er daarna het prijskaartje aan te hangen, is men gaan bakkeleien over de onderbouwing van rapport X of Y. Verspilde tijd. Hopelijk wordt op dit moment die omissie alsnog goedgemaakt. Zonder deugdelijke onderbouwing zal ook de Kamer geen al te grote druk uitoefenen op het kabinet.

Afgelopen zondag was ik op de opening van een HOED-praktijk in Lisse. Een pand waarin je als dokter met plezier kunt werken (er is een vacature) en waar je als patiÎnt/consument graag zou willen worden geholpen. Ingericht volgens hogere normen dan de verouderde van het CTG. Welke verzekeraar zou zoín moderne praktijk niet willen voor zijn verzekerden? Daar is geen

staking voor nodig, tenzij het dralen wordt.

Referenties

1. Zorg deelt meevaller alvast uit, Martin Visser, Het Financieele Dagblad 20 maart 2001. 2. Psychiaters dreigen overheid met actie, Ineke Jungslager, de Volkskrant 7 april 2001. blz. 2. 3. De rol van het CTG in DBC 2003, Orde Nieuws, nummer 3, maart 2001.