Gedicht
Plaats een reactie
een ogenblik zit
ik op de rand van zijn bed
hij kijkt op zij kijkt
wanhopige stem
uit zo diepe ziekte krast
lijnen in mijn huid
gestorven mensen
spoken en dwarrelen rond
in mijn natte herfst
vanavond denk ik
aan gevallen bladeren
mijn struikelingen
zij slikt haar tranen
met trillende lippen in:
"mijn rechter borst is weg"
verlegen en dwaas
sta ik naast haar en luister
"men kan niets meer doen"
stil wordt het in mij
en koud
ik doe een nutteloos onderzoek.
E. Gast
huisarts in ruste, Leeuwarden
Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"
Reacties
- Er zijn nog geen reacties
