Euthanasie stelt unieke eisen (2)
Plaats een reactieKimsma, Clark en Van Leeuwen geven een uitstekende beschrijving van de dramatische handeling die euthanasie is (
). Zij wijzen terecht op de emotionele kwetsbaarheid van artsen, die zich daardoor op psychologisch en ethisch riskant terrein begeven.
Dat zij zich evenzeer op juridisch riskant terrein begeven, wordt onvoldoende benadrukt. De auteurs schrijven: Juridisch wordt het steeds duidelijker waar de grenzen liggen voor levensbeëindiging door artsen. Hoezo steeds duidelijker? Het plegen van euthanasie is nog steeds een onwettige handeling, waarbij de officier van justitie achteraf kan besluiten af te zien van vervolging als aan zekere voorwaarden is voldaan. Dit is in strijd met de autonomie van de arts, die zich dus op juridisch riskant terrein begeeft.
Dit blijkt uit (citaat): Patiënten, die om levensbeëindiging verzoeken (...) dwingen een arts om tenslotte rationeel ervan overtuigd te raken, dat het lijden zodanig is, dat levensbeëindiging aanvaard wordt. En (citaat): Daarmee wordt de keuzevrijheid of de autonomie van een mens het basale argument ten gunste van de mogelijkheid van levensbeëindiging.
Maar hoe staat het met de autonomie van de arts? De auteurs schrijven ook: Ondanks het juridisch niet-normale van deze handeling vindt er een zekere normalisering plaats (...) waardoor het niet-normale toch een zekere routine wordt. Dus, als het plegen van euthanasie normaal en een zekere routine wordt, waarom wordt euthanasie juridisch dan nooit normaal? Immers, als patiënt en arts het er op zeker moment met elkaar over eens worden dat euthanasie de beste vorm van medisch handelen is, dan is er mijns inziens in zon geval sprake van normaal medisch handelen, bijvoorbeeld vergelijkbaar met dat van een chirurg. Deze mag in mensen snijden, wat op zich een misdrijf is, mits er zorgvuldig wordt gehandeld. Maar hij hoeft zich niet achteraf te melden bij een toetsingscommissie.
Rheden, augustus 2008
Peter van Rijn, huisarts
- Er zijn nog geen reacties
