Ernstig tekort aan Belgische kinderpsychiaters

België kampt met een tekort aan driehonderd kinderpsychiaters. Dat komt doordat een substantieel aantal kinderpsychiaters naar Nederland is gekomen omdat ze hier meer verdienen.

Kinderpsychiater en bestuurslid van de Vlaamse Vereniging voor Kinder- en Jeugdpsychiatrie Jan de Corte luidt de noodklok. ‘We leiden te weinig kinderpsychiaters op. Met twaalf per jaar redden we het niet, zeker niet als een deel van hen in Nederland aan de slag gaat.’ Naar schatting werken er in Nederland zo’n 25 tot 30 Belgische kinderpsychiaters. De Corte noemt het werk ‘gelijkaardig’ met het werk in België, maar het biedt voordelen.

‘In Nederland verdient een kinderpsychiater 30 tot 40 procent meer dan hier. Bovendien zijn de multidisciplinaire teams van jullie RIAGG’en veel groter.  Met zulke teams staat men sterk om de nodige triage van aanmeldingen en crisisopvang te doen. Jullie kunnen doorverwijzingen voor opnamen beperken’, aldus De Corte, wiens vrouw een van de in Nederland werkende kinderpsychiaters is.

Kinderpsychiaters in België maken doorgaans lange dagen en werken onder grote druk. In klinieken moeten zij zelf een groot deel van de triages doen, soms vanaf het eerste telefonische contact. Ze hebben minimale administratieve ondersteuning en er zijn lange wachtlijsten voor consulten. Voor behandelopnamen kan de wachttijd zelfs oplopen tot meer dan zes maanden.

‘Urgente gevallen kunnen we binnen één tot twee weken zien. Crisisinterventie-units vangen veel op, maar moeten kortdurend werken, terwijl er geen adequate vervolgzorg is te krijgen.’

Een gevolg van de wachtlijsten is dat er in België kinderen zijn die gedurende hun hele ziekteverloop geen psychiater hebben gezien of bij een arts komen als het veel te laat is. ‘De kinderen moeten al in crisis zijn voordat er ergens een plaatsje op de agenda wordt gemaakt’, verzucht De Corte. ‘Wij houden ons hier echt niet bezig met kleuters met slaapstoornissen of opvoedingsproblematiek. Daarvoor hebben we eenvoudig de tijd niet.’

De Corte noemt het capaciteits­gebrek ‘een schande voor het Belgische gezondheidszorgsysteem’. Bij de politiek en de medische beroepsgroep is te weinig draagvlak voor verandering, stelt hij vast: ‘Er is geen politieke visie op de kinderpsychiatrie en een beleidsplan ontbreekt. Als men fors zou investeren en op een termijn van tien jaar zou plannen, kan men veel kosten en vooral veel leed besparen.’ << ILS