Erik Solvanger: 'Het ruige en primitieve trekt me'

Erik Solvanger (38) (pseudoniem), dichter. Ziekenhuispsychiater in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam

‘Dichten is voor mij een uitlaatklep: alle indrukken die ik dage­lijks absorbeer, stimuleren me tot schrij­ven. Ik denk niet bewust: daar moet ik over schrijven. Maar toch stapelen zich mooie beelden of een paar goede zinnen op. Pas als ik me vrij genoeg voel om te schrijven – meestal thuis in mijn vertrouwde omgeving – komt alle absurditeit eruit.’

Vier dagen per week werkt hij in het ziekenhuis. De vijfde dag ‘ga ik naar een museum of boekhandel en lees. Dat maakt me gelukkig’. ‘Door ons vak word je geconfronteerd met mensen die lijden. Om dit vol te houden, moet je ervoor zorgen dat je openstaat voor kunst, voor de mens en zijn expressie.’

Hij las en verzamelde poëzie, besloot voorzichtig zelf wat te schrijven, publiceerde gedichten in literaire tijdschriften en heeft inmiddels, gestimuleerd door een vriend, sinds 2004 drie dichtbundels op zijn naam. ‘Tijdens mijn opleiding reisde ik door Tanzania. Daar was meer tijd en ruimte, vooral in mijn hoofd. Heel anders dan de dagelijkse werkmodus. Dan komt er van alles op me af. Mijn werk is absurdistisch, surrealistisch, mythisch soms. Dat ik ben opgegroeid op een Zeeuwse boerderij in de natuur vormt me: het ruige en primitieve trekt me meer aan dan hele gestileerde, verfijnde poëzie. De totaal andere omgeving tijdens het reizen prik­kelt me om anders naar de wereld te kijken; om verbazing en zintuigen de vrije loop te laten.’- Esmay Bresser