Emoties

Zoals de meeste artsen heb ik geleerd dat emoties niet professioneel zijn, hooguit plaatsvinden aan de andere kant van het bureau. De meesten van ons weten heel goed hoe we met emoties van onze cliënten moeten omgaan. Zeker in mijn werk als verzekeringsarts is dat een vereiste, het is nou eenmaal meestal geen goed-nieuwsgesprek dat je voert. Verdriet, boosheid, soms agressie zijn voor mij bekende emoties. Gelukkig kan ik het goed van me af zetten: als ik aan het eind van de dag het pand verlaat, blijven de door mijn cliënten geuite emoties daar ook achter.

In de bijna twintig jaar dat ik dit werk doe, ben ik maar twee keer echt overmand geweest door heftige gevoelens.

De eerste keer was op 10 juli 1990 (er zijn van die data die je nooit meer vergeet!). Ik had toen een overleg met een collega-bedrijfsarts. Die had een leuke jongedame meegenomen die als uitzendarts werkte bij de Arbo-dienst. Toen ik haar de hand schudde, flitste er door mij heen ‘Dit wordt mijn vrouw’. Om het verhaal kort te houden  (ik heb tenslotte maar 500 woorden tot mijn beschikking!): op 10 juli 1992 (niet geheel toevallig, die datum) trouwde ik met deze jongedame.

En wij leefden nog lang en gelukkig. Tot november 1998, toen werd bij mijn vrouw borstkanker geconstateerd. Borstsparende operatie, nabestraling, dag kinderwens. Een hectische, emotionele periode in ons leven.

Het leven nam een andere wending, geen tijd meer voor gezeur en gedoe. Verdieping. Medisch gezien is het sindsdien gelukkig goed gegaan met mijn vrouw. Je raakt gewend aan de situatie, ook al blijft de onzekerheid. Je hebt dat zoals dat zo mooi heet ‘een plaatsje gegeven’, althans dat denk je.

Tot ik vorig jaar een vrouw op het spreekuur kreeg voor een herbeoordeling. Ik had haar al eerder gezien voor een WAO-beoordeling. Borstkanker, operatie, nabestraling. Ongeveer hetzelfde verhaal als bij mijn eigen vrouw. Een leuke vrouw, aardige man erbij, leuk gezinnetje thuis, net als wij gek op honden.

Zij kwam gedeeltelijk in de WAO, maar de verwachting was dat het wel tijdelijk zou zijn. Het zag er immers allemaal goed uit.

Een jaar later zat ze dus weer tegenover mij. Het gesprek begon normaal, zoals altijd, koetjes en kalfjes. Zij zag er goed uit vond ik.

Tot ze - heel rustig - vertelde dat er bij haar uitzaaiingen waren geconstateerd. Ineens kwam alles weer boven: mijn eigen ervaringen, mijn angsten en verdriet uit 1998. Ik kon me niet goed houden en begon te snotteren. Hoe ik het spreekuur heb beëindigd, weet ik niet meer. Ik weet nog wel dat ik mijn excuses heb gemaakt, uitgelegd heb waarom ik ineens moest huilen. Ik voelde me er erg schuldig over (want niet professioneel). Gek genoeg vond mijn cliënte het geen enkel probleem. Zo zie je maar.

Zijn er wijze lessen te leren uit dit verhaal? Ach, wat is wijsheid….

R. Bekkering

verzekeringsarts

Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"