Eenzaam

Tijdens de opname van een baby met voedingsproblemen was de communicatie met ouders niet zo goed gelopen. Zij waren boos op mij, de arts-assistent, en wilden niet meer met mij spreken. Vanaf dat moment werd de ouderbegeleiding overgenomen door mijn baas, de kinderarts.

Enkele weken later werd ik tijdens een dienst gebeld door de rivierpolitie. Op een binnenvaartschip was een baby dood in het wiegje aangetroffen. Of ze het kindje langs mochten brengen. Ik was zo verbouwereerd dat ik direct ja zei. Toen werd ik bang. Ik had nog nooit een dood kind gezien. Ik belde mijn baas. Hij legde uit wat ik zou moeten doen: de baby goed bekijken, urine afnemen, bloed afnemen uit het hart en vocht uit de oogbol, en ik moest om obductie vragen.

Daar kwamen de politiemannen de EHBO oplopen, met de baby in een doek gewikkeld in de armen. Gevolgd door de ouders die niet meer met mij wilden praten. Wanhoop in de ogen.

In een EHBO-kamertje heb ik gedaan wat ik moest doen. Alleen. Blijkbaar was er niemand om te helpen of ik vroeg niemand om te helpen. Zelden heb ik me zo eenzaam gevoeld. De obductie werd toegestaan. 

Een grijze zondagmiddag

Het gebeurde tijdens mijn eerste agnio-baan in de kindergeneeskunde nu zo'n veertien jaar geleden. Een tien maanden oud meisje werd opgenomen op mijn afdeling in verband met een vrij plotseling ontstaan beeld van een slechte circulatie, bleekheid en koorts. Ze heette Sara. Ik kende het meisje al omdat ze kort tevoren ontslagen was na een invaginatie die conservatief was behandeld.
Hetzelfde Coxsackie-virus dat we toen in de ontlasting vonden, bleek ook een myocarditis te hebben veroorzaakt. Ze was gedecompenseerd en ziek, mijn eerste, echt zieke patiënt. Ze moest worden behandeld met meerdere cardiale medicamenten. Haar moeder was in verwachting van een volgend kind. De ouders waren van Marokkaanse origine en uiterst zorgzaam en liefdevol. Ik herinner me vooral van het meisje dat wanneer ik haar onderzocht ze ondanks haar ziek-zijn een glimlach schonk en aan mijn haren trok. Ze was al meerder malen op en neer geweest naar het nabijgelegen academisch centrum voor cardiale evaluatie en instelling op medicatie. Haar toestand ging verder achteruit en overplaatsing naar de IC volgde voor beademing en inotrope ondersteuning.

Het was zondagmiddag en ik fietste door de stad, het regende een beetje. Ik was in de buurt van het kinderziekenhuis en bedacht me dat ik wel eens even langs kon gaan op de IC om te kijken hoe het met Sara ging. Noem het jeugdige overmoed. Nu zou ik me ook betrokken voelen bij een elders opgenomen patiënt, maar ik zou op maandag bellen in plaats van op zondag langs te gaan.

Ik kwam in de gang van de IC, door een groot raam kon ik naar binnen kijken. Ik zag een vlakke lijn op een monitor. Ik vertelde tegen een verpleegkundige achter de balie wie ik was en voor wie ik kwam. 'Het spijt me, die is zojuist overleden', zei ze. Ik ben weggegaan en naar huis gefietst door de regen. Tranen over de wangen. Thuis heb ik de dienstdoende collega-assistent in het ziekenhuis gebeld om hem te vertellen wat er gebeurd was.

Een maand of vier later werd ik in de dienst gebeld of ik naar de verloskamer kon komen voor een moeder met meconiumhoudend vruchtwater. Daar werd het zusje van Sara geboren. Luid huilend, alles goed.

Anonieme kinderarts

Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"