Een zachte dood

Ik hoopte maar dat het iets tijdelijks was en dat het dier spontaan weer zou opknappen. Bij mensen gaan veel aandoeningen immers ook weer vanzelf over. Maar na een week zat de kip er nog even triest en slecht bij, zo niet slechter. Eten was er niet meer bij. Het lukte nog met moeite om ’s avonds het kippenladdertje op te gaan, maar op de stok springen om te gaan slapen tussen de andere kippen was niet meer mogelijk. De prognose werd met de dag slechter.

Toen er na een week nog geen enkele verbetering te zien was en mijn vrouw ook al opmerkingen begon te maken in de trant van ‘hoe komt ’t met die kip?’ en ‘maak jij er een eind aan of moet ik ’t doen?’ was het lot van de kip bezegeld.

Ik heb er een hekel aan om een dier dood te maken en zodoende bedacht ik voor de kip een ‘zachte dood’. Ik had nog enkele morfineampullen over de datum en die leken me geschikt voor dit doel. Nadat ik de kip apart had gezet in een ander hok, diende ik haar 10 mg morfine toe.

Ik verwachte dat deze dosis wel snel fataal zou zijn, maar toen ik na een paar uur het deurtje van het hok opende stak ze gelijk de kop weer omhoog en scharrelde nota bene nog een paar pasjes van me af ! Weer opnieuw 10 mg morfine in de kip gespoten. Dat zal toch zeker wel voldoende moeten zijn voor een kip van nog geen 2 kilo?!

De volgende morgen dacht ik een dode kip aan te treffen. Maar ook nu weer stak ze de kop omhoog bij het openen van het deurtje. Nog een keer morfine toedienen leek me weinig zinvol . Hielp de natuur dan nog een handje mee? Nee dus. Aan het eind van de dag was de kip nog steeds in leven!

Helaas bleef er toen niets anders over dan de kip met een forse ouderwetse klap met de schep te doden. Na een klap was het dier uit z’n lijden verlost. Ik had de kip (en vooral mijzelf) graag deze (be)handeling willen besparen.

Wiebe Jager, huisarts

• Meer lezersbijdragen uit de dierenspecial