Een stukje Lego

Maandagochtend had de directeur van het ziekenhuis mij laten komen. Ik was ontslagen. Een blauw stukje Lego was de reden.

Als chirurg in opleiding duurden mijn weekenddiensten van vrijdagochtend tot maandagavond en vaak moest ik ook werk van andere specialisten doen. Doodop was ik toen ik om drie uur zondagochtend werd ik gebeld. Of ik alsjeblieft naar de Eerste Hulp wilde komen voor een kind met een vervelend probleem. Meer zei ze niet. Behalve dat de kno-arts hiervoor niet zou komen.

Knipperend tegen de felle lampen zag ik het blauwe stukje Lego in zijn neusje zitten. Zijn moeder had er duidelijk veel meer last van dan de peuter zelf. ‘Sinds gisterenochtend… Maar schiet toch op jongen, het is al veel te laat!’ Ik pakte wat spulletjes en hoopte snel klaar te zijn. Moeder greep mijn hand hard vast toen ik iets te dichtbij kwam en maakte me met schelle stem duidelijk dat haar buurman hier de directeur was. Het kind begon oorverdovend te krijsen, moeder wilde de zuster er ‘absoluut niet’ langer bij hebben en opnieuw zette ze haar nagels in mijn armen.

‘Mevrouw, alstublieft... houd uw handen thuis!’ In een fractie van een seconde was de Lego eruit. Moeder was woedend. ‘Hoe durf je! Mij, de buurvrouw van de directeur zo te behandelen!’ Discussie had geen zin en binnen een paar minuten lag ik weer in bed.

Mijn baas was groot, streng en rechtvaardig. Vanachter zijn enorme bureau sprak hij ons soms bars toe als we iets stoms hadden gedaan. Naar buiten toe verdedigde hij ons altijd. Zijn gezicht werd paarsrood toen ik kwam zeggen dat ik was ontslagen. ‘Wááát? Kom mee, direct!’

Na de directiesecretaresse opzij te hebben geduwd, stormde hij de volle bestuurskamer binnen, sloeg met zijn vuist op tafel en maakte duidelijk dat ik zou blijven.

Mijn held.