Een oud, lief vrouwtje

Een oud lief vrouwtje, zoals de verpleging zei. Aan het einde van haar leven gekomen en dat wist ze. Het team omringde haar met zorg en ik was haar zaalarts. De verpleging liep met haar weg, bracht haar bloemen, vertroetelde haar en zat bij haar als ze een verhaal vertelde of angstig was.

En al die tijd dat ze bij ons was, kwam er niemand. Geen familie, geen vrienden, geen buren en geen man van het geloof die zich om haar bekommerde. De zorg voor haar werd des te meer door ons gedragen; zo’n lief iemand wilden we niet eenzaam en alleen laten sterven. Wij zouden er voor haar zijn en wij zouden haar bijstaan in de laatste dagen van haar aardse bestaan. We deden ook ons best om iemand te vinden die haar kende. Ze vertelde ons dat haar man gestorven was en ze verder geen familie had. In een opperwezen had ze nooit geloofd en met haar buren had ze geen contact. We vroegen door en uiteindelijk wist ze ons te vertellen dat ze drie kinderen had. Twee dochters en een zoon. We kregen zelfs een nummer van haar. Meteen sloeg de verpleging aan het bellen. De drie kinderen werden bereikt maar tot onze verbazing wilde geen van drie komen. De verontwaardiging was alom. Hoe konden ze zoiets doen? Je liet je lieve oude moedertje toch niet alleen sterven? Wat een rotkinderen waren dit wel niet!

Mij supervisor hoorde mijn verhaal aan. Gepokt en gemazeld door het vak keek hij mij aan en zei: ‘Nee, je moet het als ouder wel heel bont maken willen je kinderen niet naar je sterfbed komen. Dat lieve oude vrouwtje daar is bij leven waarschijnlijk een verschrikkelijk mens geweest. Sommige mensen verdienen het alleen te sterven. Hoe hard dat ook is.’

Floris van den Brink, Aios cardiologie, Nieuwegein