Een klaproos op z’n rever

Alleen? Niet tussen deze mensen. De wachttijden van de eerste hulp lopen op. Patiënt na patiënt zie ik. Het ziekenhuis als zorgfabriek. Ik pak de volgende status. Een man, well in his nineties. Ik duw de deur open en zie een man met een klaproos op zijn rever. Voorovergebogen starend naar de grond. Op mijn vraag wat er aan de hand is, blijft het stil. Die stilte. Ik zie smalle schouders schokken, buig naar voren en probeer zijn blik te vangen. Ogen vol tranen.
Ik mankeer niets.

Dan fluistert hij dat hij in de Great War precies op deze dag zijn buddy verloor.
De deur valt in het slot. Ieder alleen op zijn eiland in de stroom van de mensenmassa. Alleen. Hij alleen in zijn verdriet. Ik alleen in mijn onmacht.

Ik ben net terug als scheepsarts bij de marine. Vlak voor een uitzending naar Cambodja met het Korps Mariniers. Daar zou ik deze patiënt nog vaak tegenkomen.

In de stilte die valt, wanneer de landrover van de weg glijdt. Het zijterrein in. Vol mijnen als sluimerende metastases. Het gesprek verstomt, de radio is stil. Het leven valt stil. Alleen in onze eigen wereld. Dan brult de landrover en schiet de weg op. We leven nog. De radio knettert, het gesprek volgt zijn weg.

In de stilte die valt na het getik van kogels op het pantservoertuig. De schutter richt. Niets. We kijken elkaar aan. Ingehouden spanning. We vallen terug in onszelf. Alleen. Dan hobbelt het leven weer door.
Het schot dat valt in de nacht. Insluipers. Pistool pakken. Patroonhouder. Doorladen? Veiligheidspal? Klaar. En nu? Nu de stilte. Alleen.

Het is die stilte van alleen zijn. Alleen in je eigen onvertelbare verhaal. Met een klaproos op de rever wandel je naar buiten. Alleen tussen mensen.

Reinoudt van den Pol, arts, Deventer