Een grote uitdaging

Er zijn gevorderde plannen om alle zorg voor kinderen met kanker in Nederland in één centrum onder te brengen. De voordelen zijn duidelijk: alle kennis gebundeld, experts onder één dak, geprotocolleerde behandeling. De meeste ouders zullen het nadeel van de langere reistijd graag ervoor overhebben, denk ik.

De grootste uitdaging voor dit centrum ligt dan ook niet in het overtuigen van de wenselijkheid hiervan bij de betrokken patiënten en hun ouders, maar veel meer in de organisatie van dit centrum. Het zal nog wel wat voeten in de aarde hebben voordat alle Nederlandse kinderoncologen op één centrale plek in het land willen werken. Los hiervan dringen zich vragen op als: wie gaat er voor de medische zorg de scepter zwaaien?

Wie wordt de baas? Gaan we dat typisch Nederlands oplossen met elke bloedgroep (lees: UMC) een beetje zeggenschap of wordt het Amerikaans-concurrerend?

Onder welk UMC gaat dit centrum ressorteren, welk UMC gaat met de wetenschappelijke eer strijken van het ongetwijfeld prachtige onderzoek dat in dit centrum gaat plaatsvinden? Het huidige systeem werkt in de hand dat elk UMC (en elke kinderoncologische afdeling) zelf zoveel mogelijk publicaties wil scoren – zodoende worden tegenstellingen tussen UMC’s meer uitvergroot dan dat samenwerking wordt bevorderd.

Alleen al daarom is dit een interessante testcase. Als we pech hebben, wordt het een centrum waar onderlinge tegenstellingen leiden tot veel geklaag en een verziekte sfeer. Dat zou afschuwelijk zijn. Ik hoop van harte dat het lukt om er één succesvol nationaal kinderkankercentrum van te maken, zonder dat elk deelnemend UMC het onderste uit de wetenschappelijke kan wil. Ons land is te klein voor acht centra die ieder voor zich tot de beste in Europa kunnen behoren. Dat lukt alleen als er wordt samengewerkt.

Paul Brand, kinderarts

Lees alle lezersbijdragen uit de special Kanker