Duidelijkheid

Eind jaren zeventig: na mijn huisartsenjaar tijdelijk werkeloos doe ik wat invalwerk in de Daniël den Hoedkliniek. Ik werk als ‘vakantieassistent’ op de afdeling Interne.

Op een dag ben ik op zaal en vraagt een patiënt die er al enige tijd ligt, met uitgezaaide nierkanker en infauste prognose, me: ‘Dokter, hoe is het met me, word ik nog wel beter?’ Ik schrik: blijkbaar heeft noch de specialist, noch de zaalarts hem verteld wat er aan de hand is.

Wat moet ik doen? Maar om zo'n directe vraag kan ik niet heen en ik besluit, hoe moeilijk ook, hem te vertellen hoe het ervoor staat. Ik sta zelf bijna met tranen in mijn ogen, maar hij ontvangt de boodschap weliswaar verdrietig, maar ook opgelucht en hij bedankt me: dit heeft hem duidelijkheid gegeven en het vermoeden dat hij al had, bevestigd. Hij kan nu zijn zaken gaan regelen in de tijd die hem nog rest.

Voor mij, nog maar sinds een paar jaar arts, was dit indrukwekkend en, hoe verdrietig ook, bevredigend.

Maya Thierens, huisarts