Dubbel betaald

Sinds de vette jaren van het tweede paarse kabinet hebben de ziektekostenverzekeraars wachtlijstgelden ingezet voor ingrepen en verrichtingen waarvoor wachtlijsten bestonden. Daaronder viel ook MRI-onderzoek. En daarvoor werden contracten afgesloten met MRI-centra. Patiënten die vonden dat ze te lang moesten wachten op een MRI, konden naar zo’n privé-kliniek of ZBC uitwijken.

Met de rechtvaardiging van de inzet van al dat geld zat het wel snor. Maar in de kern was de zaak zo rot als een mispel: de ziekenhuizen (en medisch specialisten) kregen het integrale budget dat met de afgesproken extra behandelingen was gemoeid. En de ziekenhuizen lachten in hun vuistje als een deel van de kosten extern werd gemaakt en ook nog eens werd betaald. We liepen als radiologen dan ook tegen een heel dikke muur toen we verzochten om structurele bedrijfstijdverlenging of een tweede MRI-apparaat voor extra MRI-capaciteit. En de premiebetalende burger werd in feite bedot met een keurige, maar dubbele rekening.

Met de introductie van de DBC’s wordt dat ineens zichtbaar. Het MRI-onderzoek moet zijn opgenomen in de kostprijs die het ziekenhuis bij de verzekeraar in rekening brengt. En de verzekeraar betaalt die integrale prijs. Maar wat als de patiënt dat MRI-onderzoek in een privé-kliniek laat uitvoeren, en ook die rekening indient bij de verzekeraar? Dan wordt de zorg dus niet alleen duur, maar ook nog eens dubbel betaald.

Wat doen de verzekeraars nu: zij dienen de rekening voor dat MRI-onderzoek bij het ziekenhuis in, of laten dat door de privé-klinieken doen. En het ziekenhuis heeft nooit om die dure uitvoering van het MRI-onderzoek door derden gevraagd. Ineens gaan alle deuren weer wijd voor ons open als we met de directie over bedrijfstijdverlenging willen praten. Dat is de wondere wereld van de zorg...

Floris Sanders, de specialist