Doorverwijzen

Collega Bert Keizer beschrijft op onnavolgbare wijze het probleem van de uitzichtloos en ondraaglijk lijdende patiënt die ontdekt dat de arts, die hem tot dan begeleidde, (opeens?) een ander inzicht heeft over het te volgen laatste traject van het levenspad (MC 21/2009: 928). Het voorstel van de KNMG-voorzitter om ter voorkoming van deze verrassing vroegtijdig met de huisarts te overleggen hoe zijn tomtom dit laatste stukje levensweg beschrijft, biedt geen zekerheid dat zich juist op dat cruciale moment geen scheiding der geesten openbaart.

Bert Keizer voert een engerd, dokter B, ten tonele, een rol die hij heeft zelf eenmaal met weinig genoegen heeft gespeeld. Van dokter B weten we dat hij heeft gezegd: ‘Mocht je ooit met een euthanasie zitten waar je eigenlijk niet zo’n zin in hebt, bel mij, dan doe ik het wel even’. Dit gesprek moet zijn gevoerd met een andere arts. Dat kan een strikte of een halfslachtige niet-echte afwijzer van euthanasie zijn. Het is duidelijk dat zonder dokter B, de patiënt uiteindelijk het gelag betaalt. Maar waarom is dokter B, die de loden last van de patiënt zijn schouders haalt, een engerd?

Ja, het is eng als dokter B tot de door Keizer genoemde derde categorie artsen behoort, zij die menen er soms niet omheen te kunnen. Hij zal dan rond de aangehaalde zin uit het telefoongesprek wel hebben uitgelegd dat het jammer genoeg ‘nu net niet mogelijk is maar mocht je…’. Waar is de vierde categorie artsen, die vinden dat er een recht op euthanasie is? Als je als arts die mening hebt, dan is het voor de patiënt te hopen dat iedere strikte of halfslachtige niet-echte afwijzer van euthanasie een ‘dokter Buddy’ heeft die de telefoon opneemt. Zelf heb ik tweemaal deze rol gespeeld die in de contradictio in terminis resulteerde dat een agnost een en ander pro deo deed, maar de bereidheid tot een dergelijke noodsprong is er niet door veranderd.

Dordrecht, mei 2009

J. van der Meulen, internist-nefroloog