Dokter of belastingbetaler?

Als waarnemend huisarts van het plaatselijke asielzoekerscentrum heb ik het gevoel ‘midden in de actualiteit te zijn beland’: Somaliërs, Oekraïners en vooral Syriërs trekken aan mij voorbij. Communicatie blijkt wonderwel mogelijk via bereidwillige landgenoten, die het Engels wel machtig zijn, of via de tolkentelefoon.

De man die voor mij zit vertelt mij ‘dat zijn operatie niet doorging omdat de chirurg gevlucht was’. Daarna verliet hijzelf, samen met zijn vrouw, het gekwelde Arabische land dat ik nu een klein beetje leer kennen via de dagelijkse journaaluitzendingen. Hij laat me een Syrische echo zien waarop ik de varicokèle zou moeten herkennen. ‘Veel pijn in de balzak’ en ‘ernstig psychisch lijden’ hoor ik de stem uit het vertaalapparaat zeggen. Of subfertiliteit een rol speelt, is niet duidelijk: hij is pas net getrouwd… Zou ik – wanneer het een Nederlandse man betrof – hier anders mee omgaan dan nu? Ik vraag het me af. Hoe zit ik hier? Als dokter of als belastingbetaler? Wie draait er voor de kosten op wanneer ik deze man verwijs naar de uroloog? Ik weet het niet. Een ‘echo scrotum’ geeft me bedenktijd. Een week later zitten we weer tegenover elkaar. Dubbelzijdige varicokèle, de tolk vertaalt het voor mij in het Arabisch. Wanneer ik de schrik op het gezicht van de man zie, weet ik dat mijn doktersgevoel mijn ‘interne strijd’ zal winnen. Met een opgelucht gevoel, een brief in de hand, verlaat de vluchteling even later mijn spreekkamer