Disfunctioneren

Wat een schitterend artikel van radioloog Van Dijk over disfunctionerende medisch specialisten (‘Slechte specialist heeft vrij spel’, MC 39/2009: 1634). Ik moest meteen aan huisartsen denken. Want is er niet alle reden daar minstens zo bezorgd over te zijn? Zij hebben nog meer vrij spel dan specialisten. En zij worden overspoeld met een lawine van ongesorteerde hulpvragen, waarbij je van goeden huize moet komen om daar niet aan ten onder te gaan.

Iedere huisarts kent wel enkele disfunctionerende collega’s in zijn omgeving. En daar wordt onderling flink over geschamperd. Ik ken ze ook. Zo heb ik lang geleden een praktijkpand gedeeld met een inmiddels overleden collega.

Toen ik bij hem introk, lag er een grote stapel tijdschriften en dozen op zijn onderzoeksbank. En toen ik vijf jaar later wegging lag diezelfde stapel er nog.

Het is noodzakelijk dat disfunctioneren aan het licht komt. De patiënten hebben er recht op. En de huisarts verdient een tweede kans. Maar waar moet je aankloppen? Het Medisch Tuchtcollege is voor klachten van patiënten. De herregistratiecommissie registreert andere zaken.

En de hagro (huisartsengroep) is evenmin een geschikt medium, heb ik als hagrovoorzitter ervaren. Wat te denken van een meldpunt voor disfunctionerende huisartsen? Of een periodieke verplichte visitatie van de huisartsenpraktijk?

Maar nu iets heel anders. Hierbij maak ik van de gelegenheid gebruik om aan te kondigen dat de volgende column, die over zes weken verschijnt, mijn laatste zal zijn. Aan het einde van het jaar zet ik namelijk na 37 jaar een punt achter mijn carrière als huisarts.

Dan heb ik ook tien jaar lang als columnist van Medisch Contact verslag mogen doen van mijn belevenissen aan het medische front. En belevenissen waren het! Wat een vak!

Maarten Cox, huisarts