De meester-vazalrelatie

Na vier jaar onderzoek was de beginfase van mijn chirurgische vooropleiding wel wennen. Ik moest in korte tijd veel kennis tot me nemen en indrukken opdoen. De relatieve vrijheid van mijn veilige tijd als promotie-onderzoeker leek al weer lang geleden. Niet zeuren, dit beviel ook prima. Hard werken, zware lange ongecompenseerde diensten en gesprekken met patiënten met levensbedreigende problematiek maakten je sterk. Het kweekte daarnaast een krachtige groepsband met de andere arts-assistenten. We stonden toch samen in de frontlinie en zouden elkaar altijd en onvoorwaardelijk steunen en vertrouwen.

Ik kreeg de smaak te pakken en vond dat het wel lekker ging op poli, afdeling en ok. De sfeer was goed, de chirurgen streng maar rechtvaardig. De opleider was echt de baas. Een prima robuuste kerel met een paar Napoleontische trekjes. Hij had een oprechte interesse in zijn arts-assistenten en liet geen gelegenheid voorbijgaan om met maatschap, assistenten en aanhang te gaan eten.

Na een aantal maanden had ik mijn eerste beoordelingsgesprek. De opleider en de plaatsvervangend opleider ontvingen me in de overdrachtskamer. De opleider deed het woord en vroeg: ‘Kees, hoe vind je dat het gegaan is?’ Ik antwoordde naar (mijn) waarheid dat het in aanvang zoeken was naar steun en balans, maar dat ik die nu wel gevonden had. Het gaat prima.

Maar daar was de opleider het toch echt niet mee eens. In een monoloog van drie minuten somde hij op waar het aan schortte. Er was niks goed en ik deed alles verkeerd. Hierna kijk hij me aan en vroeg vriendelijk of ik nog iets te vragen of op te merken had. Dat had ik niet, dus bedankt en tot ziens.

Verbaasd maar ook een beetje aangeslagen liep ik naar de assistentenkamer waar de ouderejaarsassistenten aan het bier zaten. Ik vertelde dat er niks deugde en dat ik niet eens wist of ik morgen wel weer welkom was. Iedereen lachte; dat was precies wat hen ook bij het eerste gesprek was overkomen. Hadden ze me tevoren best mogen vertellen, de kloothommels.

Bij mijn afscheid kreeg ik een prachtig traumaboek met vriendelijk bedankje voorin, ondertekend door alle bazen. Apart kreeg ik van de opleider een medisch-filosofisch boek met een passende opdracht: ‘bedankt dat je de meester/vazal-relatie nooit hebt verstoord.’

De regels van een functioneringsgesprek, leerdoelen, persoonlijk ontwikkelingsplan, gestructureerde feedback en cursussen hiertoe moesten toen nog worden uitgevonden.

Kees Verheyen, orthopedisch chirurg en opleider

«« Alle lezersbijdragen Arts en assistent