De ggz als zorgmijder

Dat een psychiater ook dokter is, maar niet altijd als zodanig handelt, blijkt uit de casus die voor een regionaal en het Centraal Tuchtcollege speelde (zie de uitspraak: Psychiater is dokter). De psychiater was vergeten dat de relatie tussen lichaam en geest twee kanten kan opgaan.

Maar er is nog iets dat uit deze casus blijkt, en dat is een meer structureel probleem. Opmerkelijk is dat dit gebrek niet eens onderdeel van de klacht uitmaakte. Ik doel op het schandalige gebrek aan voortvarendheid waarmee de patiënt werd gezien (behandeling vond nooit plaats). Tussen aanmelding bij de crisisdienst en een psychiatrisch consult in de betreffende ggz-instelling zat ruim vijf maanden.

Een 27-jarige van 145 kilogram met extreme verwaarlozing, een ernstige knik in de levenslijn en ‘depressieve periodes’ moest na een intake door een verpleegkundige bijna een half jaar wachten tot hij een psychiater te zien kreeg. Na het psychiatrisch onderzoek duurde het nog eens twee maanden totdat een ‘adviesgesprek’ plaatsvond. Een vervolgafspraak werd niet gemaakt.

We hebben het hier niet over iemand met een klein probleempje, maar over een patiënt met drie potentieel dodelijke verschijnselen: extreme obesitas, depressie en zelfverwaarlozing. En dat bij een man die daarvóór uitstekend had gefunctioneerd.

Ik heb hier al eerder op gewezen: de ggz is zelf ziek zolang de dokter er niet aan de voordeur zit. De patiënt in de casus werd een zorgmijder genoemd. Het probleem ligt echter, zoals gebruikelijk, niet bij de patiënt. Het is de ggz zelf die het leveren van adequate zorg mijdt, zolang die de psychiater niet de rol geeft waarvoor hij is opgeleid.

René Kahn, psychiater