De dood als beste optie
Plaats een reactieIk wil graag reageren op het artikel van Suzanne van de Vathorst (
).
Indien betrokkenen hebben besloten dat het kind dood beter af is, is er blijkbaar geen ruimte meer voor nuance en is er geen weg meer terug: het kind móet doodgaan, zonodig door het leven van dit kind actief te beëindigen.
Deze dogmatische houding doet geen recht aan ieders fundamentele recht op leven in welke vorm dan ook, en biedt geen enkele ruimte voor onverwachte wendingen of verwondering, aspecten die het leven juist zo levend maken.
Feitelijk moet worden gesproken van een zeer gewelddadige houding die onder het mom van barmhartigheid wordt gepresenteerd. Verrassend is dit niet: deze denktrant past in de roep om de maakbaarheid van het bestaan die zich in een overweldigende belangstelling mag verheugen en waaraan ook artsen steeds vaker meedoen. Deze meedogenloze maakbaarheid biedt echter nauwelijks meer ruimte voor bijvoorbeeld medemensen met een uiterlijk stigma. Kinderen met een open rug, met het syndroom van Down, met een ernstig waterhoofd wordt overleven knap lastig gemaakt en indien we ze vóór de geboorte al op het spoor komen, vindt vaak al prenatale doding plaats, eveneens uit barmhartigheid.
Indien dit spel op leven en dood toch moet worden gespeeld, dan roep ik op tot een meer genuanceerde houding waarbij juist ook het weerloze kind een rol mag spelen door er te zijn of zelfs te blijven.
Als dit spel eerlijk wordt gespeeld, is er geen ruimte voor de onomkeerbare handeling van doden. Het moge overigens duidelijk zijn dat dit geen pleidooi is om bijvoorbeeld pijn of benauwdheid niet te bestrijden, dit eventueel met de dood tot gevolg.
Tot slot: gelukkig zijn er ook dappere artsen die vraagtekens blijven stellen bij de onderbouwing van de schijnbaar onstuitbare verandering van een levensbeschermende gezondheidszorg en geneeskunde naar een levensrelativerende gezondheidszorg en geneeskunde. Ik bewonder hun moed.
Rotterdam, oktober 2003
- Er zijn nog geen reacties
