De dokter moet acteren

Empathie met het wel en wee van de patiënt draagt bij aan zijn genezing. Maar lang niet elke arts kan die empathie opbrengen. Toch is dat wel te leren, beweren Eric Larson en Xin Yao in JAMA van 2 maart.

Artsen moeten doen alsof, met andere woorden: ze moeten acteren. En wat dat betreft staan er twee wegen voor ze open:

deep acting

en

surface acting

. Of in gewoon Nederlands: acteren zoals Marlon Brando of James Dean, die hun weergaloze prestaties te danken hadden aan gewroet in de eigen emotionele geheugens en dan min of meer hetzelfde doormaakten als de personages die zij verbeeldden, of als Laurence Olivier, een zeer virtuoos acteur die bij alles wat hij deed altijd volhield dat het louter spel en

make-believe

was. Van persoonlijke betrokkenheid, zoals bij Brando en Dean, was bij hem geen sprake.

Larson en Yao verkiezen de ‘diepe’ acteermethodiek: die zou de dokter tot een effectievere genezer maken en zou leiden tot grotere professionele tevredenheid en minder burn-out. Maar soms kan een arts niet anders dan ‘oppervlakkig acteren’, erkennen beide auteurs. Bijvoorbeeld als hij in termen van waarden en normen niets gemeen heeft met de patiënt.

Dat er in artistiek opzicht weinig verschil valt te onderkennen tussen de beste prestaties van Brando en Olivier vergeten Larsson en Yao gemakshalve. En dat er zoiets bestaat als ‘slecht’ acteren, laten ze ook maar gevoeglijk buiten beschouwing. << HM