'De Britten zijn wat respectvoller'

In 2011 vertrok Anne Schilder (53), hoogleraar kinderkno-heelkunde aan UMC Utrecht, naar Londen. Daar werkt ze als onderzoekshoogleraar en als kinder-kno-arts aan het University College London (UCL). Haar man (huisarts) en 17-jarige dochter wonen in Nederland.

‘In 2010 werd ik gebeld door het hoofd van de kno-groep van het University College London, omdat ze iemand zochten die in het Verenigd Koninkrijk leiding wilde geven aan het ontwikkelen van een programma van klinische trials op het gebied van kno-heelkunde. Ik ben een van de weinigen in Europa die op dit vlak veel expertise heeft. In Nederland werkte ik als kinder-kno-arts in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht (dat deel uitmaakt van het UMC Utrecht, red.), sinds 2009 als hoog-leraar. Het grootste deel van de tijd werkte ik klinisch, voor onderzoek had ik maar beperkt tijd. Mijn switch naar Londen maakte het mogelijk om veel meer tijd te steken in onderzoek. Ik kan veel grotere stappen zetten en dat geeft me veel energie. Aanvankelijk zou ik voor één jaar naar Londen gaan, waar ik gedetacheerd was vanuit het UMCU. Maar ik besloot te blijven toen ik van het National Institute of Health Research een prestigieuze persoonlijke beurs ontving van bijna twee miljoen euro om een onderzoeksgroep op te zetten.

Eén dag per week werk ik in het Royal National Throat, Nose and Ear Hospital op de poli voor kinder-kno, waar ik spreekuur houd en ook operaties doe. Het is voor het onderzoek belangrijk dat ik feeling houd met de patiëntenzorg en ik geniet er enorm van om echt dokter te zijn. Ik voel me thuis in de Engelse gezondheidszorg. De omgang met collega’s en met patiënten is wat formeler en wat respectvoller. Britten zijn minder direct dan Nederlanders en dat werkt vaak goed. Tegelijkertijd lijken we ook op elkaar. We delen bijvoorbeeld het gevoel voor humor. Wat Londen ook bijzonder maakt is het multiculturele. Als ik een ochtend poli draai, dan zie ik kinderen en ouders uit alle windstreken, dat is heel verrijkend.

Mijn dochter zei: “Mam, het is jouw avontuur”. Zij wilde de middelbare school in Nederland afmaken. Samen met mijn man, die vanwege zijn werk ook niet zomaar mee kon gaan naar Londen, besloot ze in Nederland te blijven. We reizen heel veel op en neer. In het weekend ga ik naar Utrecht of mijn man en dochter komen naar ons huis in Londen. Mijn dochter neemt vaak vriendinnen mee om mee op stap te gaan. Het werkt enorm goed voor ons, ik voel me bevoorrecht.’