De ballen verstand van dieren

Elk jaar werden in het Ghanese dorp Prestea na de oogst dankdiensten georganiseerd door de kerken, waarbij de mensen producten van het land in optocht aandroegen, die bij opbod werden verkocht ten bate van de kerkkas. Zo hadden wij een geitje gekocht, dat tijdens de dienst aan de openluchtpreekstoel vastgebonden had gezeten en zich daarover luidkeels mekkerend had beklaagd. Mekka werd ze dus genoemd.

De kinderen vonden het eerst wel leuk, een geitje, maar ze vroegen zich al gauw af wat je daar nou aan had. Je kon er niet mee spelen, niet op rijden, niets mee winnen… Maar onze kok en bediende Akidi opperde een idee: ‘Je moet haar laten dekken, want dan krijg je een babygeitje! Heel leuk!’

Hij wist wel ergens in het dorp een man die een bok had, want om babygeitjes te krijgen, moet de geit eerst trouwen met een bok. Zo gaven we onze Mekka mee aan Akidi. Die zou haar naar de man met de bok brengen en daar zou ze dan logeren tot ze in verwachting was.

Ik denk dat het wel maanden duurde. We hoorden maar niets. Misschien was Mekka wel in de pan terechtgekomen en allang opgegeten! En we hadden nog wel voor het ‘logeren’ van Mekka betaald! Wij dus naar Akidi: Mekka moest zo spoedig mogelijk terugkomen. Dat duurde nog iets meer dan een week, maar toen stond ze weer net als vroeger vastgebonden aan een paaltje in de tuin te grazen. Alles was net als vroeger, net als voor het ‘logeren’.

Op de vragen van de kinderen of er nu wel of niet een babygeitje zou komen, gaf ik van die antwoorden als ‘dat moeten we maar afwachten’, ‘dat weet Akidi het beste’, ‘als de bok zijn best gedaan heeft’, antwoorden waarmee je alle kanten uit kunt.

Maar op de vraag van de kinderen of Mekka in verwachting was of niet moest ik als dokter toch antwoord kunnen geven! Daar had ik toch instrumenten voor. Een stethoscoop bijvoorbeeld.

Zo moest ik onder toezicht van de kinderen Mekka bevoelen en met de stethoscoop beluisteren. Maar van een babygeitje voelde of hoorde ik absoluut niets. Tot ieders teleurstelling vertelde ik dus dat ondanks Mekka’s trouwerij en logeerpartij zij niet in verwachting was geraakt. Zo lerend dat je teleurstellingen moet kunnen verwerken, ging de hele club die avond naar bed.

Wie de volgende ochtend voor de opschudding zorgde is me nu nog steeds niet duidelijk, maar binnen de kortste keren wist iedereen het: Mekka heeft een baby’tje! Mekkerend en blatend stond het daar, zoekend naar Mekka’s uier en daaraan onverzadigbaar sabbelend.

De meningen blijven verdeeld: een enkeling gelooft dat papa het bij zijn onderzoek had geconstateerd en het een verrassing wilde laten, maar de meesten beseffen dat papa van het onderzoek van dieren de ballen verstand heeft en net zo verbaasd was als iedereen bij het zien van het babygeitje.

Henk Wolvetang, huisarts n.p.

• Meer lezersbijdragen over dieren