Daarom

Het overkwam me in de laatste weken van mijn actieve huisartsenpraktijkperiode. Na 35 jaren had ik besloten de stethoscoop voortaan als relikwie te gebruiken. Er waren wat schurende patiëntencontacten geweest. De A van assertiviteit werd geleend voor de A van agressie.
De gedachte was ontstaan; ‘Waar doe ik het allemaal nog voor?’

Het gebeurde tijdens een bezoek aan de familie Ten B. Mijnheer, rustig, stil, timide, had gelaten het lot aanvaard van een instabiele, moeilijk in te stellen diabetes met zijn complicaties: aan één oog blind, een geamputeerd onderbeen. Mevrouw, stoer, sterk, de teugels in handen, verbaal bekwaam om jaloers op te zijn.

Zo ook deze keer: ‘Kees, ga daar eens zitten.’ Zij wees op de rand van het bed. Een golf van verwarring overspoelde mij. Wij hadden nooit de behoefte gevoeld de jij-en-jou-ploeg voren te laten trekken in de effen akker van wederzijdse waardering en respectvolle benadering. ‘Kees, wij weten dat je de praktijk beëindigt en overdraagt aan een andere arts. Wij kennen je nu zo ongeveer 25 jaren en hebben je leren waarderen, omdat, want, zodat, daarom.’

Aesculapius, Hippocrates, Maimonides en alle andere architecten van de geneeskunst wreven zich de handen. Een betere invulling van hun concept hadden zij zich niet kunnen voorstellen. Drie volwassen mensen vochten op de rand van dat bed tegen hun emoties en verloren. Alhoewel, wat betekent verliezen in deze omstandigheden. Traanzakjes raken wel eens overvol.

Het afscheid was zonder woorden, lichaamstaal is soms voldoende. Ik sloop de trap af, trok de deur dicht en probeerde op de parkeerplaats van een nabijgelegen supermarkt enigszins een balans te laten ontstaan tussen emotie en verstand.

Een gevoel groeide van weldadigheid, broos geluk, te delen met zeer velen, vooral thuis, met de achterwacht, de klachten-slok-op, de poortwachter avant la lettre. Evenwel, de twijfelwormpjes poogden gaatjes te boren in het schild van zelfgenoegzaamheid.

Was deze lof en eer alleen mij bedoeld, had ik nooit gefaald? Was alles volmaakt verlopen, had ik niet ook een eigen kerkhofje?

Totdat die splitsflits toesloeg: een pars pro toto. De solist-arts oogst lof voor de beroepsgroep en daarom blijft de motivatie overeind: daar doe ik het voor.

Zou er ooit een tweede kans worden geboden, dan zou ik, anders, huisarts proberen te zijn. Voor een groot PC-scherm gaan zitten, inloggen op Diabetes, uit een brij van letters de familie Ten B. muizen en verstild, maar zeer bewust kiezen: Daar doe ik het voor.

C.J. Ooms, huisarts in ruste
Nijmegen

Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"