Commissie Voltooid Leven: wet zo laten
3 reactiesDe huidige euthanasiewet volstaat, en nee, het is niet wenselijk om de juridische mogelijkheden voor hulp bij zelfdoding te verruimen. Tot die conclusie is de adviescommissie Voltooid Leven onder leiding van Paul Schnabel gekomen.
Het langverwachte rapport is donderdag in Den Haag gepresenteerd. De conclusies zijn een tegenslag voor organisaties als de NVVE en burgerinitiatief Uit Vrije Wil, die voorstander zijn van verruiming van de mogelijkheden.
De achtkoppige adviescommissie Voltooid Leven onder leiding van Schnabel was in juni 2014 ingesteld door de ministeries van VWS en Justitie. De commissie bestaat uit wetenschappers die expert zijn op het gebied van (straf)recht, zorg en filosofie. Zij moesten de juridische mogelijkheden onderzoeken; wat is er nu mogelijk om mensen te helpen die hun leven voltooid achten?
De commissie raadt ‘meer vrijheid’ bij hulp bij zelfdoding af. Simpel gezegd vindt de commissie dat nu al veel mogelijk is, veel goed gaat en dat de groep mensen die het betreft betrekkelijk klein is. Daarbij wijst de commissie erop dat ook een opeenstapeling van ouderdomsklachten oorzaak van ondraaglijk en uitzichtloos lijden kan zijn. ‘De wet functioneert goed en beantwoordt aan haar doelen’, stelt de commissie. Ze merkt op dat het overgrote deel van de artsen gevallen van euthanasie en hulp bij zelfdoding meldt. Ook is er vertrouwen in de toetsing van de regionale toetsingscommissies euthanasie.
De euthanasiewet (WTL) biedt ‘voldoende ruimte’ om het ‘merendeel’ van de ‘voltooid-leven-problematiek’ te ondervangen, vindt de commissie. In veel gevallen zal er ‘namelijk sprake zijn van een medische grondslag’. Daarbij heeft een combinatie van medische en niet-medische problemen geleid tot uitzichtloos en ondraaglijk leiden, zoals omschreven staat in de euthanasiewet.
‘In veel gevallen van “voltooid leven” zal sprake zijn van een opeenstapeling van ouderdomsklachten die, samen met verlieservaringen op andere terreinen, tot uitzichtloos en ondraaglijk lijden aanleiding kunnen geven. Wel is vereist dat het lijden in overwegende mate een medische grondslag heeft.’
De commissie vermoedt dat het aantal mensen dat hun leven ‘voltooid’ achten en om die reden een ‘actieve doodswens’ heeft, gering is. ‘Zeker als het gaat om mensen bij wie de wens tot levensbeëindiging niet gerelateerd is aan medische problematiek.’ Voltooid leven, zo concluderen de deskundigen, is een verzamelbegrip dat gebruikt wordt in verschillende situaties.
De commissie besteedt in haar inventarisatie speciale aandacht aan de positie van de arts, wiens betrokkenheid ‘om meerdere redenen’ van belang is. Omwille van de ‘veiligheid en zorgvuldigheid’ is het belangrijk dat een arts betrokken is, stelt de commissie. Hoe vrijwillig en weloverwogen is het verzoek? Zijn er alternatieven mogelijk? Ook is de arts vanuit zijn medische deskundigheid van belang bij het zorgvuldig uitvoeren van de (hulp bij) zelfdoding.
De commissie geeft ten slotte ook aanbevelingen en adviezen, die ervoor zouden moeten zorgen dat mensen hun leven niet als ‘voltooid’ achten. Daar hoort bij het voorbereiding op acceptatie van ouderdom, voorkomen van eenzaamheid en ondersteunen van ouderen, actieve inzet op spirituele zorg. Bovendien zouden ouderen nog meer gestimuleerd moeten worden om duidelijk – liefst op papier – aan te geven wat ze wel en niet willen in geval van ziekte of dementie.
Marieke van Twillert
Lees meer:
- Dossier Levenseinde
-
Marieke van Twillert
Marieke van Twillert is sinds eind 2015 journalist bij Medisch Contact. Arbeidsmarkt en internationale gezondheidszorg hebben haar speciale aandacht, maar ze volgt ook het levenseindedebat, medische technologie en internationale gezondheid. Marieke is een van de presentatoren van MC de Podcast en schrijft geregeld een bijdrage voor de rubriek Media en Cultuur.
Wil Bosboom
huisarts, De Meern
Voltooid Leven. Klinkt bijna als een taalkundige wetmatigheid. ... Geen hinderlijke psychische of fysieke stoornis maar gewoon het nut niet meer zien van verder leven. Bij toeval zijn we als IK verzeild op deze wereld en mogen we “onze tijd vol maken”. Een unieke (eenmalige) kans. “Maak er wat van” zingen Bert en Ernie dan ook. Waarom mindert of verdwijnt bij een aantal mensen het gevoel dat het leven nut heeft? Is dat niet ook sociaal-maatschappelijk ingegeven? Ligt het niet voor de hand om aan dit laatste veel (meer) aandacht te schenken? Misschien is stoppen van een “voltooid leven” niks anders dan een maatschappelijke nederlaag.
W.J. Duits
Bedrijfsarts, HOUTEN Nederland
Het lijkt me als arts ook een tekens moeilijkere afweging te worden, het verruimen van de regels bij hulp bij zelfdoding, zou een onevenredig zware last bij de arts leggen m.i. Het idee om zelfdoding te faciliteren, zodat mensen zelf de handeling doe...n die tot de dood lijdt, lijkt me dan een beter alternatief.
W. van der Pol
Ziekenhuisapotheker en Counselor, Delft
Ik ben heel blij met het standpunt van de commissie. Op de eerste plaats omdat de wet WTL goed en volledig is Dus niet aan sleutelen, wel steeds toetsen, zoals nu ook gebeurt. Op de tweede plaats omdat voorbereiding op acceptatie van het levenseinde ...( onderdeel van ouderdom) niet getroubleerd mag worden met het uit het leven stappen bij de vaststelling van voltooidheid. Dat uitzicht helpt de acceptatie niet en makkelijk het uitstappen iets te makkelijk. Er dienen regels te komen, want nu bestaan er teveel valse verwachtingen onder de mensen. Die regels staan in zekere zin los van de WTL