Commissie Dijkhuis: maak euthanasie bij lijden aan het leven mogelijk

De commissie is in 2001 in het leven geroepen naar aanleiding van de zaak-Brongersma. De oud-senator leed aan het leven en de Overveense huisarts F. Sutorius ging in op zijn verzoek om euthanasie. Sutorius werd veroordeeld en de Hoge Raad bekrachtigde de veroordeling. De commissie onderscheidt enkele opvattingen over hoe een arts kan reageren op een verzoek tot levensbeëindiging van een patiënt die lijdt aan het leven. Zo kan de arts een ‘strakke begrenzing van het medisch-professioneel domein’ aanhouden en het verzoek afwijzen omdat er geen sprake is van een classificeerbare ziekte. De commissie geeft er de voorkeur aan dat de arts een ‘ruimer, maar niet onbegrensd, medisch-professioneel domein’ hanteert. ‘Het’ deskundigheidsgebied van ‘de’ arts bestaat niet. ‘De ene arts bemoeit zich met een veel ruimer gebied van ‘lijden’ bij de patiënt – en doet daarmee ervaring en bekwaamheid op – dan de andere arts’, stelt de commissie. Volgens de commissie hoort hulp bij problemen door het lijden aan het leven bij de medische professie. Ze vindt het geen goede zaak als multidisciplinaire teams of zelfs uitsluitend andere hulpverleners deze hulp tot hun domein gaan rekenen. Volgens de commissie is de bron van het lijden niet bepalend voor de mate waarin de patiënt lijdt. De jurisprudentie miskent hoe moeilijk het is ‘lijden’ te beoordelen, al zijn sommige artsen daarin overigens zeer deskundig. Gerespecteerd moet worden dat niet elke arts zich hiermee wil bezighouden, zo oordeelt de commissie, die ook vaststelt dat dit soort hulpvragen in de toekomst zal toenemen. Sutorius had bij het volgen van de media vandaag een prettige dag. ‘Ik was die hele commissie vergeten en dacht dat ze al lang eens – een keer tijdens mijn vakantie ofzo – hadden bericht.’ Het doet hem goed om te zien dat de commissie argumenten hanteert als het scheiden van ziekte en lijden, die ook in zijn rechtszaak zijn opgevoerd. Sutorius: ‘Ik werd vrolijk van dit bericht. Wijze mannen en vrouwen hebben er vier jaar over nagedacht en komen dan tot deze conclusie. Maar dit is geen gerechtigheid. Ik ben gewoon veroordeeld – gelukkig zonder strafoplegging.’ We komen pas echt ergens als dit politiek haalbaar wordt. Hij betwijfelt of de KNMG dit gaat omarmen, ‘ze zijn doorgaans erg voorzichtig’. De KNMG is voorstander van discussie over dit onderwerp.

Rapport-Dijkhuis