Cappuccino

Op weg naar huis van een bezoek aan het verpleeghuis ontmoette ik haar. Aardige, aantrekkelijke danseres. We groetten elkaar en zij stapte van haar fiets met ‘Mag ik je wat vragen? Je bent dan wel niet aan het werk, maar toch ...’. Ik zei dat ik wél aan het werk was, maar onderweg van het een naar het ander. Nou, ze wilde alleen maar even weten of ze iets moest met een plekje op het been van haar zoon. Eigenlijk niet de moeite van een consult waard noch van het schoolverzuim wat dat meebrengt, maar nu ze me toch zag ... Mooi weer was het, trouwens. Echt weer voor een terrasje. ‘Kan ik je tot een cappuccino verleiden?’, zei ze geheel onbevangen en spontaan. Ach, het was bijna lunchtijd, dus ik had wel zin en even tijd. We zaten een halfuurtje gezellig aan de koffie, pratend over kinderen, toekomstige voorstellingen die ze ging doen, dat ik te weinig ‘aan cultuur’ toekwam terwijl ik toch gek ben op muziek en toneel. Ik moest maar weer eens naar de praktijk. ‘Ik zie je trouwens volgende week al weer’, zei ze. ‘Ik kreeg een oproep voor een uitstrijkje en heb een afspraak voor dinsdag.’