Berusting

De column ‘Berusting’ van Theo Duivenvoorden (MC 30/31/2004: 1232) riekt naar verlangen naar de oude tijd waarin ‘een verzekeringsarts in een vijfregelig rapport kon meedelen dat iemand niet meer kon werken’. Het rapporteren vindt hij gedoe dat hem frustreert en hij heeft twijfels over de inzichtelijkheid van de huidige rapportages. Duidelijk wordt dat hij er niet van houdt uit te leggen op basis waarvan hij zijn voor persoon en maatschappij kostbare adviezen formuleert en hij wil ook niet op de vingers worden gekeken en getikt.

Hoewel ik me had voorgenomen niet meer te reageren op krantenberichten en artikelen kan ik een dergelijke onprofessionele houding niet laten lopen. De verzekeringsgeneeskunde is niet meer een kunstje dat in de achterkamertjes wordt bedreven maar een volwaardig specialisme dat in hoog tempo verder geacademiseerd wordt. Een parlementaire enquête bleek nodig om dit te bewerkstelligen.

De professional moet zich kunnen en durven verantwoorden en hoort zich toetsbaar op te stellen. Onderzoeksbevindingen, argumenten, overwegingen en conclusies zijn items die in vele branches voorkomen en een belangrijke rol spelen. Wanneer Duivenvoorden moeite heeft met het zelf typen en efficiënt en effectief rapporteren, adviseer ik hem zich niet te beklagen maar zich te scholen. Ik ken veel collega’s die geen zeven pagina’s nodig hebben om tot een helder en puntig advies te komen. Misschien kan hij bij een van hen eens stage lopen.

Utrecht, juli 2004
Marijke van den Tweel-Kootker, stafverzekeringsarts