Antibiotica

Screening van zijn afweer toonde een normaal bloedbeeld en normale spiegels van de immuunglobulinen. Kinderartsen kennen dit beeld goed: recidiverende bovensteluchtweginfecties met veel algemene verschijnselen. Het hoort er voor een deel bij: jonge kinderen zijn nou eenmaal vaak verkouden, en het ene kind heeft daar meer last van dan het andere. Ouders willen graag een oplossing en dat snap ik goed. Mijn ervaring (en die van verscheidene collega’s) is dat een onderhoudsdosis antibiotica vaak helpt om de vicieuze cirkel van infecties en verminderde weerstand te doorbreken. Ouders zeggen vaak na een maand dat ze een ‘heel ander kind’ hebben gekregen: fitter, blijer, sterker. Bijwerkingen zijn zeldzaam: de balans slaat dus door naar gunstige effecten van de behandeling, althans in mijn ervaring, en post aut propter.

Er zijn geen trials gedaan die dit bevestigen (absence of evidence dus). Ik vind dat we ernaar moeten streven om die evidence wel te verkrijgen: er is dus eigenlijk een placebogecontroleerde RCT nodig om dit beleid te toetsen. Krijg daar echter maar eens financiering voor: het gaat om enkele tientallen kinderen per jaar in Nederland, vermoed ik. En het is allemaal niet levensbedreigend. Ondertussen moeten we wel proberen de klachten van deze kinderen beheersbaar te maken. Met een niet-evidencebased behandeling waarvan de logica ook niet a priori vaststaat.

Op grond van absence of evidence iets niet doen wat mogelijk wel zou kunnen helpen lijkt me slechte zorg. Maar op grond van alleen ervaring dit blijven doen zonder dat eigen handelen kritisch te toetsen is ook niet hoe ik wil werken. Die trial moet er dus komen; wie helpt? En ondertussen blijf ik dit doen, al is het soms met frisse tegenzin.