Anas Jarrah: ‘Het geweld kwam steeds dichterbij’

De Syrische radioloog Anas Jarrah (48) kwam in september als vluchteling aan in Nederland en verbleef sindsdien in verschillende geïmproviseerde asielzoekers­centra. Hij hoopt zo snel mogelijk zijn werk als radioloog op te kunnen pakken.

‘Al van jongs af aan wilde ik arts worden. Dat komt door onze familienaam, die zoiets als “chirurg” betekent. Daardoor is de familie erop gebrand dat we artsen voortbrengen. Ik werd radioloog, omdat ik goed ben in fysiologie en ik het werken met radiologische apparatuur leuk vind. Syrië was een heel mooi land om in te leven en in Damascus, waar ik opgroeide, studeerde en werkte, was het leven goed.

Maar door de burgeroorlog en door het oprukken van IS werd het in Damascus steeds gevaarlijker. Wij verloren ons huis in de stad en nog een huis op het platteland door bombardementen. Ondertussen kwam het geweld steeds dichterbij. Daarom bracht ik ruim een jaar geleden mijn vrouw en mijn drie kinderen van nu 10, 8 en 5 jaar oud naar Egypte.

Zelf ben ik teruggegaan naar Damascus om mijn werk te doen en mijn gezin geld te kunnen sturen. Maar nadat het ziekenhuis platgebombardeerd was, besloot ik zelf ook naar Egypte te vluchten. Dit bleek helaas onmogelijk, omdat Egypte de grenzen had gesloten. Toen heb ik de keuze gemaakt naar Europa te vluchten, om hier een toekomst op te bouwen voor onze kinderen.

Met het vliegtuig reisde ik naar Turkije, maar vanaf daar werd de reis moeilijker. Met dertig personen voer ik op een opblaasboot naar Griekenland. Het was vroeg in de morgen, erg mistig, heel gevaarlijk en zeer beangstigend. De overtocht duurde ruim twee uur en gelukkig hadden we een heel voorzichtige schipper. Toen ik voet aan wal zette, voelde ik grote opluchting.

De reis naar Nederland duurde nog 54 dagen en die legde ik vooral af per trein en bus. Alleen bij de grensovergangen moest ik lopen. Dat was zwaar, vooral omdat het meestal erg hard regende. Op 24 september kwam ik aan in Nederland. De reis kostte me ongeveer 3500 euro. Ik kocht hóóp.

Mijn vrouw en kinderen zijn veilig in Alexandrië en ik ben veilig in Nederland. Ik hoop hier snel een bestaan te kunnen opbouwen en mijn gezin hiernaartoe te kunnen laten komen. Ook hoop ik zo snel mogelijk aan het werk te kunnen als radioloog. Daar zal ik misschien opnieuw tests voor moeten afleggen, maar dat vind ik geen probleem. Ik ben hier in Nederland zo vriendelijk en gastvrij opgevangen, ik wil graag iets terugdoen voor de maatschappij.’