Als een broer

Kind met oorpijn. Moeder, alleen thuis met drie kinderen, is erg ongerust. ‘Het is toch geen meningitis?’ Nee, het is alleen maar oorpijn. ‘Wilt u thee, dokter? Ook koekjes? Man is altijd weg, altijd werk. Man is niet goed. Familie is niet hier. Altijd alleen, altijd alleen met kinderen.’ Een treurig verhaal. Man is soort oom en zij is vijftien jaar jonger, ze werd van school gehaald en naar Nederland gestuurd om voor hem te zorgen en met hem te trouwen. Ze voelt zich rot en alleen, aardt hier niet en kan ook niet terug naar familie. In de gang valt ze me vrij plotseling om de hals en vlijt haar hoofd tegen mijn borst, ze snikt heftig. Ik houd haar voorzichtig met mijn handen op haar schouders een beetje op afstand. Haar boezem zo tegen mijn middenrif vind ik een beetje gênant. Haar echt wegduwen wil ik ook niet. Ze heeft haar hart bij me uitgestort en ik kan haar nu niet botweg afwijzen. Dan hoor ik haar snikkend mompelen: ‘Jij bent broer, jij bent lieve grote broer voor mij.’ Ik haal opgelucht adem - het is een interpretatie waarmee we verder kunnen.