Voorzitter NVVG - Mijn laatste

Dit is mijn laatste column als voorzitter van de NVVG. Op donderdag 21 november ben ik opgevolgd door Jim Faas. Een moment van afscheid betekent ook terugkijken naar de voorgaande periode, bijvoorbeeld naar de columns die ik geschreven heb. Er is een terugkerend thema: participatie en ondersteuning van de patiënt of werknemer bij behoud daarvan.

Deze columns schrijf je als voorzitter van een vereniging, dus van een geleding binnen de medische keten. De verzekeringsgeneeskunde is een kleine geleding aan de rand van het medische spectrum. De column geeft de gelegenheid de eigen beroepsgroep te belichten en in de schijnwerper te plaatsen. Dat is soms jammer. Uiteindelijk werken wij als artsen allen ten dienste van de patiënt, of in ons geval de werknemer of belanghebbende. Het is niet belangrijk welke plek iedere discipline in de keten heeft, en evenmin of een andere discipline op mijn terrein actief is. Van belang is dat de individuele klant van het medisch systeem op het juiste moment de juiste adviezen krijgt, wordt gestimuleerd tot positieve coping en tot het nemen van eigen verantwoordelijkheid. Ook dat diegene wordt ondersteund bij het kunnen blijven functioneren in de maatschappij. Dat laatste is misschien nog wel belangrijker dan behoud van de biologische integriteit van lichaam en geest. We moeten met dat lichaam en die geest immers de dingen kunnen doen die van belang zijn voor ons mens-zijn. We moeten als klant alles kunnen doen om levensgeluk te behalen en te behouden. Onderdeel daarvan is werk. Niet werk als het ultieme doel, zoals de politiek momenteel lijkt te denken, maar als één van de middelen om gezondheid, geluk en welvaart te verkrijgen. Mensen blijven door werk gezonder, gelukkiger, en in betere welvaart. Jurriaan Penders gaf dat in zijn column ook al aan, en het is een waarheid, die ook aan de curatieve artsen beter bekend zou moeten zijn. Zij zouden dan begrijpen dat werken en bespreken daarvan met patiënten juist wel een onderdeel van hun handelen zou moeten zijn, niet een vrijblijvend onderdeel, maar een verplicht onderdeel bij werkenden. Door bespreken wordt de coping van de klanten beïnvloed, en positief beïnvloed. Met ondersteuning van een bedrijfsarts, direct aansluitend of als onderdeel van de klinische setting, kan dat spoor vervolgens beter worden vormgegeven. Resultaat zal zijn dat minder mensen uiteindelijk een compensatieregeling (bijvoorbeeld WIA) nodig hebben. Die regelingen zijn tegenwoordig bepaald geen vetpot meer, dus zou het de taak van iedere (para-)medisch werkende moeten zijn, om dat te voorkomen.

Voorwaarde daarbij is dat alle geledingen een rol vervullen in de keten rond de patiënt, een rol gericht op blijven functioneren, zonder dat daarbij onderlinge strijd of animositeit bestaat. De huidige groeiende irritaties tussen bedrijfsartsen en verzekeringsartsen zijn dan ook voor niemand goed en moeten snel beëindigd worden. Ook zij moeten zich geheel richten op het belang van diegenen, voor wie wij ooit arts geworden zijn, onze patiënten. Daarover zal ik nooit ophouden te spreken.

Wel mijn laatste column, maar niet mijn laatste woord.

Han Hullen, voorzitter NVVG