Uitdagingen

Een nieuwe naam en een nieuw gezicht: sinds 1 januari mag ik – Suzanne Booij, neuroloog in het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis – mezelf voorzitter noemen van de Landelijke vereniging van Artsen in Dienstverband (LAD). Voor het eerst in de geschiedenis van de LAD is de voorzitter een vrouw. Ik ben daar eerlijk gezegd best trots op … maar het werd misschien ook wel tijd.

Marcel Levi schreef twee weken geleden in zijn column – over het belang van medezeggenschap – dat vakbonden in zijn ogen soms nog vooral opkomen voor oudere prepensionerende mannen. Als LAD herkennen wij ons natuurlijk niet in dat beeld, maar hij heeft wel een punt: als belangenvereniging moet je je eigen doelgroep goed representeren. Aangezien het artsenvak sterk aan het feminiseren is en de LAD-achterban verjongt, zit ik wat dat betreft op de goede plek!

De feminisering voltrekt zich overigens in rap tempo. De verschuiving van de man-vrouwverhouding zorgt niet alleen voor veranderingen in de taakverdeling thuis, maar ook in de manier waarop er binnen zorginstellingen gewerkt en gecommuniceerd wordt. Waar dat precies toe zal leiden, weet ik nog niet, maar je ziet al wel dat de mannelijke dokter die 70 uur per week werkt omdat zijn vrouw thuis alles regelt, verdwijnt. Tegenwoordig wil een dokter – of je nou man of vrouw bent – graag hard werken, maar ook voldoende tijd hebben voor een privéleven. En, niet onbelangrijk: zijn of haar partner wil precies hetzelfde.

Precies om die reden ben ik voorzitter geworden

Ik vind dat gegeven interessant in combinatie met het feit dat een steeds kleinere groep mensen werkt voor een steeds grotere groep niet-werkenden. Hoe kunnen wij als jongeren (voor het gemak reken ik mezelf met m’n 38 jaar tot de categorie ‘jong’) de vergrijzing het hoofd bieden, zeker met het oog op de uitdagingen in de zorg? In het maatschappelijk debat hierover staan in mijn ogen vooral ouderen in de spotlights: die hebben het moeilijk omdat ze steeds langer moeten werken. Een terechte zorg, laat daar geen misverstand over bestaan, maar ik mis soms wel de aandacht voor de positie van jongeren: hoe gaan ‘wij dertigers’ gezond de 70 halen, terwijl het aantal mensen met burn-outklachten nog altijd groeit? Hoe borg je solidariteit tussen jong en oud en hoe zorg je dat iedere werknemer de beste zorg kan leveren?

Het zijn vragen die aan bod moeten komen bij het inrichten van generatiebeleid: een van de speerpunten van de LAD aan cao-tafels. In diverse algemene ziekenhuizen is al zo’n generatieregeling van de grond gekomen en ik hoop dat dat de komende tijd ook in veel andere ziekenhuizen en zorginstellingen gebeurt. Generatiebeleid alleen is echter niet genoeg. We moeten ook nadenken over de vraag hoe dokters hun werktijd zo effectief mogelijk inrichten. Veel tijd gaat nu op aan administratieve lasten. Een gemiste kans, want de tijd voor patiënten komt door de vergrijzing alleen maar verder onder druk te staan.

Kortom: we staan voor interessante uitdagingen. Dat ik vrouw ben, zal voor de koers van de LAD natuurlijk niet zoveel uitmaken. Wel zorgt de feminisering van het artsenvak, in combinatie met andere maatschappelijke ontwikkelingen, voor nieuwe uitdagingen waar de LAD iets mee moet én waar de LAD verschil kan maken. Precies om die reden ben ik voorzitter geworden.

Suzanne Booij, voorzitter LAD