Federatienieuws
Rutger Jan van der Gaag
2 minuten leestijd
Federatienieuws

Op je handen zitten - Rutger Jan van der Gaag

Plaats een reactie

Bij het uitkomen in maart van het rapport ‘Niet alles wat kan, hoeft. Passende zorg in de laatste levens-fase’ vertelde ik over het overlijden van mijn vader. Hij was altijd gezond, tot ineens bleek dat hij uitgezaaide kanker had. In die tijd werd nog nauwelijks gesproken over het naderende levenseinde, shared decision making of advance care planning. Mede daardoor heeft hij onnodig geleden.

Inmiddels zijn we vele jaren verder en is medisch zo veel meer mogelijk. Het medisch kunnen lijkt onbeperkt. Maar niet alles wat kan, hoeft. Voor dokters blijft dit wennen. Wij zijn immers opgeleid om te handelen en worden hierin gesteund door medische richtlijnen en protocollen, waarin meestal niet wordt ingegaan op de vraag wanneer het beter is om te stoppen.

Als huisarts kwam ik eens bij een oude dame en vermoedde een gescheurd aneurysma van de aorta achterin de buik. Wat te doen? Ik was stil. Zij vroeg: ‘Wat doet u, jongeman?’ Ik denk na, was mijn antwoord. ‘Zullen wij dan samen nadenken?’ En ik besprak met haar de keus tussen insturen of thuis sterven. Haar keuze was duidelijk. ‘Ik blijf hier.’ Ik bleef ook totdat zij een uur later gestorven was. Het is soms moeilijk om op je handen te blijven zitten. Maar ook op je handen zitten kan goede en gedeelde zorg zijn. Mede dankzij de activiteiten van de stuurgroep staat deze denkwijze inmiddels stevig op de agenda. Niet alleen bij artsen en verpleegkundigen, ook bij patiënten en hun naasten. Die brede adressering is belangrijk, want passende zorg is een zaak van patiënten en niet alleen zorgverleners. Het is dan ook goed om te zien dat overal in het land zorginstellingen, patiënten- en ouderenorganisaties bijeenkomsten organiseren.

Het antwoord op de vraag wat wel moet, en wat niet (meer) hoeft, kan voor elke persoon en in elke situatie anders luiden. Alleen door er samen goed bij stil te staan, kan je tot passende individuele besluiten komen. Ook de mate van openheid is daarbij geen vast gegeven. Geneeskunst is persoonlijke zorg-vuldigheid. De patiënt moet goed, eerlijk maar gedoseerd voorgelicht worden. Zijn leven staat op zijn kop. Hij moet de tijd krijgen om aan zijn onverwacht nieuwe situatie te wennen. Van Sir William Osler hebben wij allemaal geleerd om te gaan zitten naast de patiënt tijdens het gesprek en er helemaal voor hem te zijn. Echte aandacht geven is een kwestie van attitude en empathie. Minder van tijd. Handelen wanneer het moet, maar altijd nadenken.

Het project Passende zorg wordt op 19 februari 2016 afgesloten met een groot congres in Utrecht. Met aandacht voor bereikte resultaten en de schijnwerpers op antwoorden op vragen als: overlijden artsen anders dan patiënten? Hoe kijken patiënten aan tegen de beslissingen waar zij voor staan? Hoe kom je tot gezamenlijke en gedeelde besluitvorming? Ook krijgen de deelnemers handvatten voor de eigen praktijk. U bent van harte welkom uw tips en vragen met ons te delen, op dit congres, op knmg.nl of waar dan ook!

Dit is de eerste in een reeks blogs over passende zorg.Diverse organisaties, betrokken bij het rapport ‘Niet alles wat kan, hoeft’, schrijven over hun persoonlijke overdenkingen, dilemma’s en inspirerende voorbeelden van passende zorg. Kijk en reageer op knmg.nl/passendezorg

 

<b>Federatienieuws 43 - 2015</b>
Federatienieuws KNMG
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.