Minder slecht is nog niet goed

Het is niet mijn gewoonte om twee achtereenvolgende columns aan hetzelfde onderwerp te wijden, maar ik maak dit keer een uitzondering. Niet omdat het zo’n leuk onderwerp is, maar simpelweg omdat ik me ertoe genoodzaakt voel; we hebben namelijk nog steeds geen zicht op een nieuwe Cao UMC.

Het zal u niet zijn ontgaan dat de onderhandelingen allesbehalve soepel zijn verlopen en eind mei zelfs werden stilgelegd. De reden? Simpel: de NFU, de werkgeversorganisatie, wil allesbehalve investeren in de 67.000 werknemers die zich dagelijks ontfermen over honderden patiënten. Deze werknemers, waaronder artsen, verpleegkundigen, klinisch chemici, klinisch fysici en ziekenhuisapothekers, doen dat met bevlogenheid en met passie – ik spreek ook uit eigen ervaring – en willen dat graag blijven doen. Maar dan wel voor een werkgever die hen waardeert, die oog heeft voor de enorme werkdruk en die marktconform beloont.

Dat alles gebeurt op dit moment niet. Sterker nog, in april hebben wij samen met de andere werknemersorganisaties aangegeven dat de inzet van de werkgevers alleen maar verslechteringen bevat ten opzichte van de huidige cao. De reactie van de NFU tijdens het laatste gesprek eind mei vond ik op z’n zachtst gezegd merkwaardig. In plaats van een constructief gesprek haalde ze een paar verslechteringen van tafel, zonder verder iets aan het voorstel te veranderen. Alsof een vergaan huis ineens een goed huis wordt als je een paar muurtjes sloopt …

De NFU laat ons geen andere keus

Is het zo gek wat wij vragen? Nee, zeker niet. Neem de loonparagraaf. De NFU biedt een salarisverhoging van 6,3 procent over drie jaar. Dat lijkt heel wat, maar omgerekend betekent het zo’n 2 procent per jaar en dat is in vergelijking met wat we recentelijk in andere zorgsectoren hebben bereikt, echt onvoldoende. Daarnaast weigert de NFU om te praten over een generatieregeling, over inzetbaarheid en over concrete maatregelen om de werkdruk te verminderen. Alles bij elkaar opgeteld vind ik dat je dan niet verbaasd moet opkijken dat werknemers het zat zijn en op dit moment een actietraject voorbereiden.

Laat ik er geen misverstand over laten bestaan: ik zit er zelf absoluut niet op te wachten om actie te voeren. De reden dat ik graag in dienstverband werk, is omdat ik het prettig vind dat alle arbeidsvoorwaardelijke zaken goed geregeld zijn en ik me volledig kan richten op de zorg aan patiënten en aan het opleiden van een nieuwe generatie medisch specialisten. Helaas laat de NFU ons op dit moment geen andere keus. Ontzettend jammer en ook niet slim. Het is in het belang van de NFU dat werknemers met plezier naar hun werk gaan en dat de arbeidsvoorwaarden in umc’s vergelijkbaar zijn met die van bijvoorbeeld algemene ziekenhuizen. Ik hoef u niet te vertellen wat er gebeurt als die twee uit de pas gaan lopen. Ik hoop dan ook dat de NFU deze zomer tot het inzicht komt dat voor een goed cao-resultaat meer nodig is dan het slopen van een paar muurtjes en dat we samen kunnen bouwen aan een goed en vooral duurzaam huis.