Federatienieuws
Nienke Nieuwenhuizen
2 minuten leestijd
Federatienieuws

Mei-mijmeringen - Voorzitter Verenso

Plaats een reactie

Mei heeft iets bijzonders. Lente-dagen, jonge eendjes, ontluikende bloesem. Mei betekent natuurlijk ook Bevrijdingsdag! Die Bevrijdingsdag maakt dat ik tussen al dat ontluikende nieuwe leven en de eerste bezoeken aan strand en terras, toch ook een lichte melancholie over mij heen voel komen.

Wij zijn vrij! Maar wat doen we met die vrijheid? Als ik dan ook weer een avond Schindlers list heb gekeken of een documentaire over de vele joden die asiel aanvroegen in de jaren 30, gaan de gedachten als vanzelf naar de situatie in de wereld anno 2016. Een wereld waarin we nog nooit zoveel vrede en welvaart hebben gekend als nu, maar waarin ook miljoenen mensen op de vlucht zijn voor geweld en onderdrukking.

En terwijl Artsen zonder Grenzen, Dokters van de Wereld en de WHO regelmatig de aandacht vragen voor het leed dichtbij en veraf (veelal leed veroorzaakt door of met consequenties voor de gezondheid van vluchtelingen), blijven artsen in Nederland toch vrij stil over dit thema. Afgezien van het laatste pleidooi voor het zorgen voor een goede financiering van tolken en aandacht voor de psychische zorg blijft het stil rond het bredere thema; wat te doen met al die vluchtelingen? Is de deal die gesloten is met Turkije nu werkelijk het beste dat we met zijn allen konden bedenken? En welke consequenties heeft het gevoerde beleid nu werkelijk voor de gezondheid en veiligheid van vluchtelingen?

Misschien is die overstijgende vraag hier stellen en als zodanig labelen als zijnde een thema voor de artsenij, wel helemaal misplaatst. Voor dit soort vraagstukken hebben we natuurlijk in de eerste plaats de politiek. Waarom zou ik als willekeurige arts in Nederland nu meer verantwoordelijkheid of betrokkenheid moeten voelen dan een willekeurige andere Nederlander?

Terug naar de door mij ervaarde melancholie. Ik vond een mooie beschrijving van melancholie op Wikipedia;‘Het is enerzijds de tol die we betalen doordat we (te) veel weten (over onszelf) of aan de grenzen van ons kunnen en kennen zijn gekomen. Anderzijds is een melancholicus vaak pessimisme, gemis aan moed en ethische lafheid verweten.’

Ik vond het een pakkende beschrijving. Die grenzen aan ons kunnen en kennen lijken we in het geval van de vluchtelingencrisis wel bereikt te hebben. Missen we moed? En hoe staat het met onze ethiek?

Ons werk als arts toont ons de kwetsbaarheid van mensen en de waarde van een goed gezondheidszorgsysteem in een veilig land. Misschien dat ik daarom soms wat meer van ons als artsen verwacht. Hoe zou het onze patiënten vergaan als ze niet bij ons in de spreekkamer konden plaatsnemen, medicatie kunnen krijgen, operaties kunnen ondergaan? Hoe gaat het met kwetsbare ouderen in tijden van oorlog? Zijn zij in de gelegenheid te vluchten? Mijn melancholie zet ik dan nu maar om in deze column. Om in ieder geval te laten weten dat ik de collega’s van Artsen zonder Grenzen en Dokters van de Wereld steun in hun strijd voor rechtvaardige behandeling van vluchtelingen. En dan toch maar optimistisch dat we ooit wel een betere oplossing vinden.

Nienke Nieuwenhuizen, voorzitter Verenso

Nienke Nieuwenhuizen: Soms verwacht ik wat meer moed van ons artsen
Nienke Nieuwenhuizen: Soms verwacht ik wat meer moed van ons artsen
<b>Federatienieuws 20, 2016 (PDF) </b>
Federatienieuws
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.